Druga Niedziela Adwentu
I będą znaki na słońcu, księżycu i na gwiazdach, a na ziemi lęk bezradnych narodów, gdy zahuczy morze i fale. Ludzie omdlewać będą z trwogi w oczekiwaniu tych rzeczy, które przyjdą na świat, bo moce niebios poruszą się. I wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą. A gdy się to zacznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze. I powiedział im podobieństwo: Spójrzcie na drzewo figowe i na wszystkie drzewa; gdy widzicie, że już puszczają pąki, sami poznajecie, iż lato już blisko. Tak i wy, gdy ujrzycie, że to się dzieje, wiedzcie, iż blisko jest Królestwo Boże. Zaprawdę powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, a wszystko to się stanie. Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą. Baczcie na siebie, aby serca wasze nie były ociężałe wskutek obżarstwa i opilstwa oraz troski o byt i aby ów dzień was nie zaskoczył niby sidło; przyjdzie bowiem znienacka na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi. Czuwajcie więc, modląc się cały czas, abyście mogli ujść przed tym wszystkim, co nastanie i stanąć przed Synem Człowieczym.
Ewangelia św. Łukasza 21,25-36
„Czuwajcie więc, modląc się cały czas”
Tak brzmi zwiastowanie adwentowe. Co myślimy o tej Ewangelii? Jakie uczucia w nas budzi?
Wiem, że nas przeraża i najprościej byłoby zapomnieć o niej, wymazać ją z pamięci. To byłoby najprostsze, ale czy także rozsądne i bezpieczne? Czy taka ma być nasza postawa wobec obietnic Bożych? Adwent najwyraźniej mówi, że Bóg spełnia wszystkie obietnice. Spełnia je bez względu na to, czy my się z nimi zgadzamy, czy nie zgadzamy. Słowo Boże było oraz jest prawdą i nikt tego faktu nie zmieni. W naszym tekście mamy słowa, które nie mogą budzić wątpliwości, bowiem wypełniają się na naszych oczach: Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą.
Dla nas powinno to być zrozumiałe, że przecież ten świat nie pozostanie taki, jaki jest. On nie będzie trwał wiecznie. Dlatego też ta Ewangelia nie może nas przerażać. Musimy wiedzieć, że to wszystko, co jest związane z przyjściem Jezusa Chrystusa nie ma nas wprowadzać w błąd, wywoływać lęk i trwogę, bo Zbawiciel mówi: A gdy się to zacznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze. Dzień ten będzie dla uczniów Jezusa dniem wybawienia, wypełnienia wszystkich tęsknot i obietnic, zakończenia zmagań o wierność Chrystusowi. Dlatego też, abyśmy i my mogli stanąć w owym dniu wyprostowani i z podniesionymi głowami, wzywa nas Ewangelia do wykrywania błędów niewiary i lekceważenia Jezusa Chrystusa.
Słuchając tej Ewangelii i patrząc na otaczający nas świat, możemy zapytać: Któż może się ostać? Odpowiedź brzmi: Jedynie wiara, która trzyma się mocno Słowa Pana jako pewności Jego przyjścia i nie da się wprowadzić w błąd. Ale czy to jest odpowiedź, pod którą mogą się podpisać wszyscy ludzie? Otóż nie! Coraz więcej ludzi wydanych jest całkowicie grzechowi, który nie jest niczym innym, jak tylko niewiarą. Coraz więcej ludzi wątpi w słuszność przestrzegania okresu adwentu. Twierdzą, że Pan Jezus już przecież przyszedł na ziemię i od tego czasu minęło tak wiele lat, iż Jego ponowne przyjście jest co najmniej problematyczne, a ciągłe przypominanie zupełnie zbyteczne. Jako argument wymieniają zawiedzioną wiarę pierwszych chrześcijan, którzy oczekiwali – jeszcze za swojego ziemskiego życia – powtórnego przyjścia Chrystusa.
Współczesny człowiek nie traktuje poważnie odwiecznych prawd i obietnic Bożych, ani nie przyjmuje zapowiedzi biblijnych jako ciągle aktualnych i dotyczących go. Oddala się od Boga i szuka innych „bogów”. Zazwyczaj ludzie mają po kilka, a nawet kilkanaście takich bożków, jak wygórowana ambicja, dostatek, różne idee i tym podobne. Z tego zaplątania nigdy nie znaleźlibyśmy wyjścia, gdyby Bóg do nas nie przyszedł. Dajmy temu wiarę.
Pan Jezus nawołuje nas do poprawy serc ociężałych i obciążonych troską. To wołanie musimy usłyszeć. Ono mówi nam, że niebezpieczna troska o byt, jak też namiętne zajmowanie się sprawami codziennymi, nie pozostawia nam czasu na modlitwę, czytanie Słowa Bożego, zaangażowane uczestniczenie w życiu Kościoła. Wtedy zapomina się o tym, czego nam najbardziej potrzeba. Dla tak żyjących będzie dzień ponownego przyjścia Jezusa Chrystusa przykrym zaskoczeniem. Mimo wskazanych znaków dzień ten przyjdzie nagle. Aby uniknąć tego zaskoczenia, należy być czujnym, unikać tego, co angażuje ponad miarę w sprawy codzienne. Chrześcijanin musi w centrum swojego życia postawić spotkanie z Jezusem Chrystusem. Ono nadaje orientację, wytycza kierunek i sens życiu na ziemi.
A Jezus wzywa i napomina nas do czujności, wskazuje na modlitwę: Czuwajcie więc, modląc się cały czas. Modlitwa jest miarą naszego religijnego ciepła. Ona wyrasta z wiary i jest jej wyrazem.
Może pytamy: O co się modlić? Módlmy się o uwolnienie z trosk, o wiarę, miłość i nadzieję. Czuwajmy i módlmy się. Tak przygotowujmy się wszyscy na ponowne przyjście Jezusa Chrystusa, będąc pewni, że Bóg, który zawsze spełnia swoje obietnice, spełni i tę największą, najwspanialszą i najradośniejszą.
ks. Piotr Mendroch, Mrągowo
2. Niedziela Adwentu - 4 grudnia 2005
Hasło tygodnia:
Wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze. Łk 21,28
Psalm tygodnia: Ps 80,2-7.15-20
2. Pasterzu Izraela, słuchaj!
Ty, który prowadzisz Józefa jak trzodę,
Który zasiadasz na cherubach
Ukaż się w chwale!
3. Przed obliczem Efraima, Beniamina i Manassesa
Zbudź moc swoją i przybądź nam z pomocą!
4. Boże! Odnów nas i rozjaśnij oblicze swoje,
A będziemy zbawieni!
5. Panie, Boże Zastępów, dopókiż gniewać się będziesz,
Pomimo modlitwy ludu swojego?
6. Karmisz nas płaczem jak chlebem
I poisz nas łzami nad miarę.
7. Uczyniłeś nas kością niezgody sąsiadów naszych
I szydzą z nas nieprzyjaciele nasi.
15. Boże Zastępów, spraw nam odnowę!
Spójrz z nieba i patrz,
I ujmij się za tą winoroślą
16. I szczepem, który zasadziła prawica twoja,
Latoroślą, którą sobie wyhodowałeś.
17. Spalili ją ogniem i porąbali;
Niech zginą od grozy oblicza twego!
18. Ręka twoja niech spocznie na mężu prawicy twojej,
Na synu człowieczym, któregoś sobie wychował.
19. My zaś nie odstąpimy już od ciebie.
Zachowaj nas przy życiu
A będziemy wzywali imienia twojego!
20. Panie, Boże Zastępów, spraw nam odnowę,
Rozjaśnij oblicze swoje, a będziemy zbawieni.
Pieśń tygodnia: "Powstańcie chrześcijanie" (19)
"Chrystus Pan w swym przyjściu pierwszym" (5)
Graduale: Zaiste idzie, by sądzić ziemię. Będzie sądzić świat sprawiedliwie, a ludy według swej wierności. Alleluja! Ps 96,13b
Teksty liturgiczne:
Kazanie: Iz 63,15.16(17-19a)19b 64,1-3
15.Spójrz z nieba i popatrz ze swojego świętego, wspaniałego przybytku! Gdzież jest twoja żarliwość i twoja moc? Nawał twoich uczuć i twojego miłosierdzia? Nie stój na uboczu! 16.Ty wszak jesteś naszym ojcem, gdyż Abraham nas nie zna, a Izrael nas nie uznaje! Ty, Panie, jesteś naszym ojcem i naszym Odkupicielem. To jest twoje imię od wieków. 17.Dlaczego dopuściłeś Panie, że zboczyliśmy z twoich dróg, a nasze serca znieczuliłeś na bojaźń przed tobą? Zwróć się znowu ku nam przez wzgląd na twoje sługi, na plemiona, które są twoją własnością! 18.Dlaczego bezbożni wkroczyli do twojej świętości, nasi nieprzyjaciele podeptali twoją świątynię? 19.Staliśmy się podobni do tych, nad którymi Ty nigdy nie panowałeś i którzy nie są nazywani twoim imieniem. 1.Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił, oby przed tobą zatrzęsły się góry – 2.jak ogień zapala chrust i powoduje, że kipi woda, oby było objawione twoje imię twoim nieprzyjaciołom, tak że narody będą drżeć przed tobą, 3.gdy czynisz dziwne rzeczy, których nie oczekiwaliśmy!
Lekcja: Jk 5,7.8
7.Przeto bądźcie cierpliwi, bracia, aż do przyjścia Pana. Oto rolnik cierpliwie oczekuje cennego owocu ziemi, aż spadnie wczesny i późniejszy deszcz. 8.Bądźcie i wy cierpliwi, umocnijcie serca swoje, bo przyjście Pana jest bliskie.
Ewangelia: Łk 21,25-33
25.I będą znaki na słońcu, księżycu i na gwiazdach, a na ziemi lęk bezradnych narodów, gdy zahuczy morze i fale. 26.Ludzie omdlewać będą z trwogi w oczekiwaniu tych rzeczy, które przyjdą na świat, bo moce niebios poruszą się. 27.I wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą. 28.A gdy się to zacznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze. 29.I powiedział im podobieństwo: Spójrzcie na drzewo figowe i na wszystkie drzewa; 30.gdy widzicie, że już puszczają pąki, sami poznajecie, iż lato już blisko. 31.Tak i wy, gdy ujrzycie, że to się dzieje, wiedzcie, iż blisko jest Królestwo Boże. 32.Zaprawdę powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, a wszystko to się stanie. 33.Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą.
Ewangelia św. Łukasza 21,25-36
„Czuwajcie więc, modląc się cały czas”
Tak brzmi zwiastowanie adwentowe. Co myślimy o tej Ewangelii? Jakie uczucia w nas budzi?
Wiem, że nas przeraża i najprościej byłoby zapomnieć o niej, wymazać ją z pamięci. To byłoby najprostsze, ale czy także rozsądne i bezpieczne? Czy taka ma być nasza postawa wobec obietnic Bożych? Adwent najwyraźniej mówi, że Bóg spełnia wszystkie obietnice. Spełnia je bez względu na to, czy my się z nimi zgadzamy, czy nie zgadzamy. Słowo Boże było oraz jest prawdą i nikt tego faktu nie zmieni. W naszym tekście mamy słowa, które nie mogą budzić wątpliwości, bowiem wypełniają się na naszych oczach: Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą.
Dla nas powinno to być zrozumiałe, że przecież ten świat nie pozostanie taki, jaki jest. On nie będzie trwał wiecznie. Dlatego też ta Ewangelia nie może nas przerażać. Musimy wiedzieć, że to wszystko, co jest związane z przyjściem Jezusa Chrystusa nie ma nas wprowadzać w błąd, wywoływać lęk i trwogę, bo Zbawiciel mówi: A gdy się to zacznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze. Dzień ten będzie dla uczniów Jezusa dniem wybawienia, wypełnienia wszystkich tęsknot i obietnic, zakończenia zmagań o wierność Chrystusowi. Dlatego też, abyśmy i my mogli stanąć w owym dniu wyprostowani i z podniesionymi głowami, wzywa nas Ewangelia do wykrywania błędów niewiary i lekceważenia Jezusa Chrystusa.
Słuchając tej Ewangelii i patrząc na otaczający nas świat, możemy zapytać: Któż może się ostać? Odpowiedź brzmi: Jedynie wiara, która trzyma się mocno Słowa Pana jako pewności Jego przyjścia i nie da się wprowadzić w błąd. Ale czy to jest odpowiedź, pod którą mogą się podpisać wszyscy ludzie? Otóż nie! Coraz więcej ludzi wydanych jest całkowicie grzechowi, który nie jest niczym innym, jak tylko niewiarą. Coraz więcej ludzi wątpi w słuszność przestrzegania okresu adwentu. Twierdzą, że Pan Jezus już przecież przyszedł na ziemię i od tego czasu minęło tak wiele lat, iż Jego ponowne przyjście jest co najmniej problematyczne, a ciągłe przypominanie zupełnie zbyteczne. Jako argument wymieniają zawiedzioną wiarę pierwszych chrześcijan, którzy oczekiwali – jeszcze za swojego ziemskiego życia – powtórnego przyjścia Chrystusa.
Współczesny człowiek nie traktuje poważnie odwiecznych prawd i obietnic Bożych, ani nie przyjmuje zapowiedzi biblijnych jako ciągle aktualnych i dotyczących go. Oddala się od Boga i szuka innych „bogów”. Zazwyczaj ludzie mają po kilka, a nawet kilkanaście takich bożków, jak wygórowana ambicja, dostatek, różne idee i tym podobne. Z tego zaplątania nigdy nie znaleźlibyśmy wyjścia, gdyby Bóg do nas nie przyszedł. Dajmy temu wiarę.
Pan Jezus nawołuje nas do poprawy serc ociężałych i obciążonych troską. To wołanie musimy usłyszeć. Ono mówi nam, że niebezpieczna troska o byt, jak też namiętne zajmowanie się sprawami codziennymi, nie pozostawia nam czasu na modlitwę, czytanie Słowa Bożego, zaangażowane uczestniczenie w życiu Kościoła. Wtedy zapomina się o tym, czego nam najbardziej potrzeba. Dla tak żyjących będzie dzień ponownego przyjścia Jezusa Chrystusa przykrym zaskoczeniem. Mimo wskazanych znaków dzień ten przyjdzie nagle. Aby uniknąć tego zaskoczenia, należy być czujnym, unikać tego, co angażuje ponad miarę w sprawy codzienne. Chrześcijanin musi w centrum swojego życia postawić spotkanie z Jezusem Chrystusem. Ono nadaje orientację, wytycza kierunek i sens życiu na ziemi.
A Jezus wzywa i napomina nas do czujności, wskazuje na modlitwę: Czuwajcie więc, modląc się cały czas. Modlitwa jest miarą naszego religijnego ciepła. Ona wyrasta z wiary i jest jej wyrazem.
Może pytamy: O co się modlić? Módlmy się o uwolnienie z trosk, o wiarę, miłość i nadzieję. Czuwajmy i módlmy się. Tak przygotowujmy się wszyscy na ponowne przyjście Jezusa Chrystusa, będąc pewni, że Bóg, który zawsze spełnia swoje obietnice, spełni i tę największą, najwspanialszą i najradośniejszą.
ks. Piotr Mendroch, Mrągowo
2. Niedziela Adwentu - 4 grudnia 2005
Hasło tygodnia:
Wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze. Łk 21,28
Psalm tygodnia: Ps 80,2-7.15-20
2. Pasterzu Izraela, słuchaj!
Ty, który prowadzisz Józefa jak trzodę,
Który zasiadasz na cherubach
Ukaż się w chwale!
3. Przed obliczem Efraima, Beniamina i Manassesa
Zbudź moc swoją i przybądź nam z pomocą!
4. Boże! Odnów nas i rozjaśnij oblicze swoje,
A będziemy zbawieni!
5. Panie, Boże Zastępów, dopókiż gniewać się będziesz,
Pomimo modlitwy ludu swojego?
6. Karmisz nas płaczem jak chlebem
I poisz nas łzami nad miarę.
7. Uczyniłeś nas kością niezgody sąsiadów naszych
I szydzą z nas nieprzyjaciele nasi.
15. Boże Zastępów, spraw nam odnowę!
Spójrz z nieba i patrz,
I ujmij się za tą winoroślą
16. I szczepem, który zasadziła prawica twoja,
Latoroślą, którą sobie wyhodowałeś.
17. Spalili ją ogniem i porąbali;
Niech zginą od grozy oblicza twego!
18. Ręka twoja niech spocznie na mężu prawicy twojej,
Na synu człowieczym, któregoś sobie wychował.
19. My zaś nie odstąpimy już od ciebie.
Zachowaj nas przy życiu
A będziemy wzywali imienia twojego!
20. Panie, Boże Zastępów, spraw nam odnowę,
Rozjaśnij oblicze swoje, a będziemy zbawieni.
Pieśń tygodnia: "Powstańcie chrześcijanie" (19)
"Chrystus Pan w swym przyjściu pierwszym" (5)
Graduale: Zaiste idzie, by sądzić ziemię. Będzie sądzić świat sprawiedliwie, a ludy według swej wierności. Alleluja! Ps 96,13b
Teksty liturgiczne:
Kazanie: Iz 63,15.16(17-19a)19b 64,1-3
15.Spójrz z nieba i popatrz ze swojego świętego, wspaniałego przybytku! Gdzież jest twoja żarliwość i twoja moc? Nawał twoich uczuć i twojego miłosierdzia? Nie stój na uboczu! 16.Ty wszak jesteś naszym ojcem, gdyż Abraham nas nie zna, a Izrael nas nie uznaje! Ty, Panie, jesteś naszym ojcem i naszym Odkupicielem. To jest twoje imię od wieków. 17.Dlaczego dopuściłeś Panie, że zboczyliśmy z twoich dróg, a nasze serca znieczuliłeś na bojaźń przed tobą? Zwróć się znowu ku nam przez wzgląd na twoje sługi, na plemiona, które są twoją własnością! 18.Dlaczego bezbożni wkroczyli do twojej świętości, nasi nieprzyjaciele podeptali twoją świątynię? 19.Staliśmy się podobni do tych, nad którymi Ty nigdy nie panowałeś i którzy nie są nazywani twoim imieniem. 1.Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił, oby przed tobą zatrzęsły się góry – 2.jak ogień zapala chrust i powoduje, że kipi woda, oby było objawione twoje imię twoim nieprzyjaciołom, tak że narody będą drżeć przed tobą, 3.gdy czynisz dziwne rzeczy, których nie oczekiwaliśmy!
Lekcja: Jk 5,7.8
7.Przeto bądźcie cierpliwi, bracia, aż do przyjścia Pana. Oto rolnik cierpliwie oczekuje cennego owocu ziemi, aż spadnie wczesny i późniejszy deszcz. 8.Bądźcie i wy cierpliwi, umocnijcie serca swoje, bo przyjście Pana jest bliskie.
Ewangelia: Łk 21,25-33
25.I będą znaki na słońcu, księżycu i na gwiazdach, a na ziemi lęk bezradnych narodów, gdy zahuczy morze i fale. 26.Ludzie omdlewać będą z trwogi w oczekiwaniu tych rzeczy, które przyjdą na świat, bo moce niebios poruszą się. 27.I wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą. 28.A gdy się to zacznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze. 29.I powiedział im podobieństwo: Spójrzcie na drzewo figowe i na wszystkie drzewa; 30.gdy widzicie, że już puszczają pąki, sami poznajecie, iż lato już blisko. 31.Tak i wy, gdy ujrzycie, że to się dzieje, wiedzcie, iż blisko jest Królestwo Boże. 32.Zaprawdę powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, a wszystko to się stanie. 33.Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą.