Hasło miesiąca: Pan mówi: „Oto wszystko nowym czynię.” (Obj 21,5)
 

Pieśń miesiąca: „Pan buduje Swe nowe Jeruzalem…” [ŚE 273]
 

Listopad z jego smutną aurą kojarzy się nam zazwyczaj z umieraniem, śmiercią i wspomnieniem kogoś, kto dawno lub niedawno od nas odszedł. Jeśli był to człowiek wierzący to wiemy z Biblii, że przeszedł z śmierci do życia, odszedł na mieszkanie do domu Ojca (Por. J 14,1). Listopad to miesiąc przeznaczony na rozważanie o naszej śmierci i o wieczności, która czeka wierzących.

 
1 listopada (środa):
 

Dzień Wspomnienia Świętych Pańskich [SE 964 - 93] Wspominanie Wszystkich Świętych Pańskich było w kalendarzach luterańskich od samego początku, zgodnie z zaleceniem apostolskim zawartym w liście do Hebrajczyków 13,7: "Pamiętajcie na wodzów waszych, którzy wam głosili Słowo Boże, a rozpatrując koniec ich życia naśladujcie wiarę ich.” O obchodzeniu tego święta przez polskich luteran świadczy najdobitniej kazanie ks. biskupa Samuela Dambrowskiego w tzw. „Dąbrówce” oraz pieśń zawarta w jednym z najstarszych polskich luterańskich kancjonałów „Pieśni Duchowne...” ks. Piotra Artomiusza (wydany w Toruniu w roku 1587) w dziale „ O Świętych Pańskich” gdzie czytamy: „Z wielkiej mocy i mądrości/ chwalmy Boga z wysokości / chwalmyż Go też w Świętych Jego...”
 

Pieśni: 635; 271; 276; 270;
 

Pamiątka Umarłych [SE 964 - 94]. Po II wojnie światowej, dnia 1 listopada zaczęto  obchodzić w Kościele luterańskim w Polsce dzień wspominania umarłych. W różnych krajach w Kościele luterańskim obchodzony jest różnie ten dzień. Słowacy obchodzą go również 1 XI, Czesi 2 XI, ale Niemcy w Ostatnią Niedzielę Roku Kościelnego, zwaną Niedzielą Wieczności. W krajach pruskich po wojnach napoleońskich, mocą dekretu gabinetowego pruskiego króla Fryderyka Wilhelma III z roku 1816 dla wspomnienia - najpierw poległych w czasie wojny napoleońskiej - ogłoszono właśnie Ostatnią Niedzielę (27) po Trójcy Świętej jako tzw. „Niedzielę Zmarłych” („Totensonntag”). Początkowo obchodzono ten dzień tylko w Niemczech, a później w Kościołach ewangelickich zaczęto obchodzić go także i w sąsiednich krajach. W ten dzień ewangelicy stawiają sobie pytanie: „Czy wolno się modlić za umarłych?”, ponieważ pod tym względem są różne poglądy. Luteranie na to pytanie znajdują odpowiedz w swoich Księgach Wyznaniowych. Kościół luterański nie nakazuje modlitw za umarłych, ale też ich nie zakazuje, jak mówi Obrona Wyznania Augsburskiego (Apologia) w artykule XXVI p. 94: „Jeśli zaś chodzi o to, co przeciwnicy przytaczają z ojców na temat „ofiary za zmarłych”, to wiemy, że dawni autorowi mówią o modlitwie za zmarłych, której nie zakazujemy, lecz nie godzimy się na odprawianie Wieczerzy Pańskiej za umarłych na podstawie samego jej dokonania (ex opere operato)".  W tej wypowiedzi znajduje się najlepsza odpowiedź na pytanie wielu ewangelików: Czy ewangelik może modlić się za umarłych? Ani w Biblii ani w księgach wyznaniowych takiego zakazu nie ma.

   
Pieśni: 279; 944; 924; 938; 939; 910;
 
 
5 listopada: 21. Niedziela po Trójcy Świętej [ŚE 76] „Siła nowej społeczności – Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj” (Rz 12,21). Taką myślą przewodnią można obdarzyć tę niedzielę. Dzisiaj prorok Jeremiasz wskazuje jak można zwyciężać dobrem wszelkie zło, jak można z nieprzyjaciół czynić sobie przyjaciół. Prorok ukazuje jak można wśród obcych narodowo, kulturalnie, językowo i w końcu religijnie, żyć w przyjaźni i czuć się zupełnie dobrze. Kiedyś zapytano mnie w Szwecji, jak ewangelik może czuć się w katolickiej Polsce, odpowiedziałem: zupełnie dobrze, myślę, że tak dobrze jak czuje się katolik w luterańskiej Szwecji. Jedno jest potrzebne: modlić się wzajemnie za siebie! Prorok wzywa: „Módlcie się za nie (miasto), bo od jego pomyślności zależy wasza pomyślność!”
 

Pieśni: 577; 711; 623; 622; 621; 290, lub 291 (po nab. z Komunią Św.)
 

11 listopada (sobota):Święto Niepodległości Polski [SE 964 – 99] Wraz z całym narodem polskim obchodzimy dziś święto narodowe – powstanie na nowo po okresie zaborów wolnej i niepodległej Polski. Naszą wdzięczność za wolny kraj wyrażamy w nabożeństwach dziękczynnych i w modlitwie: „Ojczyznę wolną, pobłogosław, Panie!”.

Dnia 11 listopada w dzień Św. Marcina, Marcin Luter urodzony 10 listopada 1483 r. otrzymał chrzest święty, a na chrzcie także imię Marcin.

Pieśni: 465; 856; 859; 837;
 

12 listopada: Trzecia Niedziela przed Końcem Roku Kościelnego [SE 964 - 80] W tą niedzielę rozpoczynamy trzytygodniowy czas poświęcony sprawom eschatologicznym, który hasło tygodnia nazywa „czasem łaski i dniem zbawienia” (2 Kor 6,2b). Eschatologia to nauka o sprawach ostatecznych, o tym, co ma przyjść, o wieczności. Dziś starotestamentowy mąż Boży Hiob mówi o końcu człowieka wierzącego, który żyje krótko, tak jak każdy człowiek. Bóg jednak tych, którzy do Niego należą nie opuści, także w godzinie umierania.
 

Pieśni: 267; 901; 280; 281; 837;
 

19 listopada: Przedostatnia Niedziela Roku Kościelnego [SE 964 – 81] Niedziela ta mówi o sądzie świata. Wszyscy musimy stanąć przed sądem - mówi Apostoł Paweł. Wszyscy staniemy przed Najwyższym Sądem, sądem naszego Pana, aby zdać sprawę z szafarstwo swego na ziemi. Wpierw jednak stajemy przed sądem swego sumienia, a niektórzy stają przed sądami tego świata. Uwielbiony Pan mówi do zboru chrześcijańskiego w Smyrnie, który ma tylko jedno bogactwo, którym jest wierność Chrystusowi. Do całego Kościoła i każdego zboru, ale i każdego pojedynczego chrześcijanina, Pan Kościoła się zwraca: „Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci koronę żywota.” (Obj 2,10)

  
Pieśni: 274; 442; 277; 278; 273;
 

26 listopada: Ostatnia Niedziela Roku Kościelnego – Niedziela Wieczności – Niedziela o Dniu Ostatecznym [SE 964 – 82] Niedziela Wieczności kończy rok kościelny. Jest ona wezwaniem do czujności na dzień przyjścia Pana. Hasło tygodnia wzywa nas do czujności. W dawnych czasach znakiem czuwania były przepasane sznurem (cingulum) biodra szaty zwanej albą (biała) i świeca zapalona w ręce. Kiedy przed 43 laty przyszedłem do służby duszpasterskiej na Śląsku Cieszyńskim, podczas każdego pogrzebu rodzina wręczała księdzu i tzw. „śpiewakowi” (kantorowi) dużą świecę, którą nieśliśmy w ręce aż na cmentarz. Dziś już mało kto z ludzi młodszych o tym pamięta. Był to znak czuwania. Mamy czuwać na powtórne przyjście Pańskie i na godzinę naszego odejścia z tego świata do nowego nieba i na nową ziemię, do nowej Ojczyzny, do Domu Ojca. Kiedy Pan przyjdzie, wtedy wszystko będzie nowe.
 

Pieśni: 282; 273; 269; 270; 271; 910;
 

30 listopada (czwartek) Dzień św. Andrzeja Apostoła [SE 964 – 83] Wspominamy dzisiaj Apostoła Andrzeja. Andrzej, brat Szymona Piotra, pod wpływem kazania Jana Chrzciciela poznał Jezusa Chrystusa i poszedł do swego brata z pięknym poselstwem: „Znaleźliśmy Mesjasza (to znaczy Chrystusa) i przyprowadził go do Jezusa”. W tym jest on dla nas wzorem jak mamy przyprowadzać do Jezusa naszych braci i nasze siostry, tych, z którymi żyjemy blisko i z którymi się spotykamy. Dzisiejszy tekst kazalny mówi, że nie tylko sami dla siebie mamy wierzyć, ale ustami dla innych wyznawać Jezusa, przyznać się do Niego przed innymi, aby i oni do Niego przyszli i oni zostali zbawieni. Wyznanie augsburskie mówi w artykule XXI „O oddawaniu czci świętym”, „iż świętych można stawiać jako wzór do naśladowania ich wiary i dobrych uczynków.” Właśnie św. apostoł Andrzej jest nam wzorem jak mamy innych przyprowadzać do Jezusa Mesjasza przez nasze świadectwo wiary.

 
Pieśni: 541; 244; 735; 746;
 
ks. Jan Gross