Pan Bóg daje nam przeżywać kolejny okres adwentowy w naszym życiu. Pozwala cieszyć się jego atmosferą i urokiem. Przeżywać to, co wydarzyło się w Betlejem. Ale czy przeżywamy to w swych sercach, rodzinach, domach? Czy do nas też wkradł się nastrój komercji, pogoni za ozdobami świątecznymi, prezentami i choinką, za wszystkim, co kojarzy nam się ze świętami? Jak łatwo poddajemy się wszystkim nowinkom, a odpychamy wszystko, co naszym zdaniem już się przeżyło, nie jest już modne lub nie na "topie". Jak wspominają nasi dziadkowie w swych opowiadaniach o atmosferze świąt, to nie chce się wierzyć, że dzieciątko Jezus, duchowość i wspólnota rodzinna, były najważniejsze. Tak i dzisiaj w przeczytanym tekście łączność z Bogiem i jego opieka jest najważniejsza dla narodu wybranego po przeżyciach w niewoli babilońskiej.

 

Prorok Izajasz jest patronem Adwentu – jest piewcą nadziei. Woła: „Spuśćcie niebiosa rosę z góry, a obłoki niech sączą sprawiedliwość! (Iz 45,8). Naród, który tyle razy sprzeciwiał się woli Bożej, który tyle razy przeciwstawiał się wyznaczonym drogom, teraz woła i prosi o błogosławieństwo. Ile razy my też wołamy i prosimy o pomoc i błogosławieństwo Pana, a robimy swoje? Postępujemy tak jakby Pana Boga nie było, jakby nie istniał. Bardzo często nie chcemy widzieć jego interwencji w naszym życiu, błądzimy...

 

Ale tak jak mocno tęsknił lud za Panem w niewoli, tak i dziś możemy prosić, aby On w nas rozbudził tęsknotę za Nim. Jak głośno wołał o jego pomoc i miłosierdzie, tak i nasze powinny sie unieść głosy. Prorok widział bezsilność, upadek, nędzę duchową narodu. Wrócili do ziemi zniszczonej, rozgrabionej do zniszczonej świątyni. Wrócili po przeżyciach trudu niewoli. Tyle razy Pan ostrzegał naród wybrany przez proroków i wybranych mężów Bożych, a naród wciąż chodził swoimi drogami, ciągle trwał w buncie. Jak często i my, współcześnie żyjący ludzie, popełniamy te same błędy, te same przewinienia przeciwko Bogu? Polegamy tylko na sobie. Sami wyznaczamy sobie drogę życia, cele, priorytety. Nie chcemy odczuwać żadnej zwierzchności nad sobą. Bo uważamy, że tak jest nam lepiej, po prostu wspaniale i cudownie. Zapatrzeni w siebie nie zwracamy uwagi na innych, a tym bardziej na Boga.

 

Czy dzisiaj lud Boży – Kościół nie powinien bardziej tęsknić i oczekiwać Zbawiciela, a nie zamieniać się w instytucję bez Ducha, w budynek, który nie ma fundamentu. Czy nasza pobożność ma być tylko powierzchowna, na pokaz? Czy potrafimy tylko buntować się przeciwko Panu? Pokazywać Mu, że już nie jest nam potrzebny... Czy nie potrafimy zaangażować się w Jego dzieło naszego odkupienia?

 

Naród wybrany z pokorą woła przez usta proroka: „Nie stój na uboczu” [Iz 63,15c]. A my czy potrafimy też tak zawołać? Czy sami chcemy iść przez życie? Czy nie potrzebujemy opieki, wsparcia, pomocy i podpory? Czy tak jesteśmy pewni, że sobie poradzimy? Prorok Izajasz tak bardzo piętnował w narodzie izraelskim panujące złe obyczaje, zepsucie moralne, pychę, niesprawiedliwość. Dlaczego i Ty nie chcesz wołać? Czy chcesz tak dalej postępować?

 

Mamy wspaniały czas Adwentu, czas oczekiwania, czas nadziei, czas rozrachunku własnych błędów. Czy chcemy tak daleko odejść od Boga jak naród wybrany przed niewolą babilońską? Czy chcemy doprowadzić do tego, aby nasze świątynie były puste, zamknięte? Czy chcemy być nieczuli na to, co Bóg do nas mówi? Czy dla Ciebie Boże narodzenie to tylko choinka, prezenty i jedzenie?

 

A przecież słyszymy dziś: Czego od wieków nie słyszano, czego ucho nie słyszało i oko nie widziało oprócz Ciebie Boga... Czy potrafisz te słowa jako motto swojego życia wziąć do swego serca? Pan Bóg chce działać w Twoim życiu. Nie namieszać, ale wyprostować twoją drogę. Ja znam to z autopsji... Dlatego i my, jako chrześcijanie, pragnijmy zastosować to w naszym życiu!

 

Czy pragniesz, aby ogień, który rozpala chrust, rozpalił Twoje serce oraz rozbudził Twojego ducha do działania? Nie bądźmy zamknięci na Słowo Boże, które powinno być dla nas jedynym drogowskazem.

 

Jak naród wybrany prosił Pana o następne błogosławieństwa, tak i Ty proś o zmianę Twojego życia i postępowania, aby Ci było dane odczuć Jego obecność przy Tobie. Otwórz się! Nie popadaj w niewolę! Amen.