W każdej dziedzinie życia podstawową rolę odgrywa zagadnienie prawdy. Fizycy poszukują prawdy w dziedzinie zjawisk fizycznych. Pyta ją: jaka jest istota tych zjawisk, jakie są ich przyczyny, skutki i związki. Prawdy o wydarzeniach dziejowych szukają historycy. Z kolei prawdy te interesują szersze kręgi ludzi.

Doniosłe znaczenie dla człowieka wierzącego ma prawda o życiu z Bogiem. W jaki sposób można naprawdę nawiązać kontakt z Bogiem? Jakie istnieją możliwości, jakie przeszkody? Jakie nadzieje i obietnice może żywić człowiek wiodący życie z Bogiem? Gdzie jest miarodajna odpowiedź na to pytanie?

Różne kierunki chrześcijańskie wskazują różne źródła prawdy. W Kościele Rzymskokatolickim do ostatnich lat podstawowym źródłem prawdy była tradycja kościelna, obecnie podnosi on znaczenie Pisma Św. Różne wolne kierunki religijne odwoływały się do osobistych doznań i przeżyć twórców tych ruchów.

Kościół Ewangelicko-Augsburski stoi na zdecydowanym stanowisku. Dla nas źródłem prawdy jest tylko i wyłącznie Pismo Św. Tylko ono jest nieomylne i daje duszy pewność.

Pismo Św. miało swoje znaczenie w Kościele chrześcijańskim i przed Reformacją, ale na jego wyłączny autorytet wskazała dopiero ona. Jest to niezmiernie doniosły fakt. Prowadzi on do wielkiej zasady wolności chrześcijanina. Wolno mu stanąć bezpośrednio przed Bogiem i obcować z Nim przez Słowo, w Słowie szukać Jego przestróg, nakazów i obietnic, łaski i mocy nowego życia. Chrześcijanin nie ma pośrednika w osobie drugiego człowieka, obcując ze swym Panem. Reformacja stanowczo sprzeciwia się wprowadzeniu jakiegoś ludzkiego autorytetu pomiędzy wierzącego chrześcijanina i Boga. Żaden człowiek i żadna ludzka instancja nie może dyktować praw o życiu chrześcijanina z Bogiem i kontrolować tego współżycia. Nie Kościół ustala drogę zbawienia, lecz objawienie. Kaznodzieja i duszpasterz mają tylko znaczenie pomocnicze i nie zastępują Boga. Chodzi o to, abyś ty sam stanął przed Bogiem i obcował z Nim w sumieniu swoim przez Słowo.

Istnieje też tzw. idealizm filozoficzny, dziś już na szczęście przebrzmiały, który pozwala człowiekowi opierać się na jego osobistych uczuciach, pragnieniach i zapatrywaniach, szukać Boga we własnych wewnętrznych doświadczeniach, korzystać ze Słowa Bożego, "gdy czujesz potrzebę". Nie jest to droga Kościoła luterańskiego. Reformacja wyłącza z twego obcowania z Bogiem wszelkie pośrednictwo w osobie drugiego człowieka, lecz nie pozwala również, abyś sam czynił się autorytetem regulującym swe życie z Bogiem. Prawda jest poza ludzkim światem. Jest ona w Słowie. Bóg jest w Słowie, tam Go szukaj i Jemu bądź posłuszny. Oto tak świadczy Pismo Św. - Jezus powiedział: "Badacie Pisma, bo sądzicie, że w nich żywot wieczny macie; a one składają świadectwo o mnie" (Jan 5,39), a gdzie indziej mówi: "Te (księgi) zaś są spisane, abyście wierzyli, że Jezus jest Chrystusem, Synem Boga, i abyście wierząc mieli żywot w imieniu Jego" (Jan 20,31). Jezus sprzeciwia się nadawaniu ludzkim wypowiedziom autorytatywnego znaczenia co do życia z Bogiem. Rzekł im: "A dlaczego to wy przestępujecie przykazanie Boże dla nauki waszej ?"(Mat. 15,3).

Reformacja szukała Boga przede wszystkim w Słowie Bożym. Luter powiedział: "Kto nie czci Słowa, ten nie czci Boga". Kwestionuje również Reformacja wiarę, która powstała obok Słowa, bez powiązania z nim. "Nie ma wiary w Boga bez Pisma Św., wiara, która istnieje bez związku z Pismem Św., nie zasługuje na miano wiary". "Słowa Pisma Św. są Słowami Boga, w nich przemawia Bóg, one są pełne Ducha Św." Są to powiedzenia Marcina Lutra. Odpowiada to zdaniu Pana Jezusa: "Słowa, które powiedziałem do was, są duchem i żywotem" (Jan 6,63).

Reformacja stanęła na stanowisku, że Słowo Boże nie jest słowem Kościoła. Kościół nie nadaje mu autorytetu, lecz odwrotnie - Słowo nadaje autorytet Kościołowi. Nie dlatego Słowo Boże ma autorytet, ponieważ Kościół je za Słowo Boże uznał, lecz dlatego
Kościół jest Kościołem, ponieważ zwiastuje on Słowo Boże. Słowo Kościoła nie jest też Słowem Bożym, lecz ma ono o tyle znaczenie, o ile jest zgodne ze Słowem Bożym. Kościół nie jest więc wobec Słowa instancjo nadrzędną, lecz podrzędna. Spełnia on tylko bierną rolę odbiorcy i przekaźnika Słowa Bożego. Słowo Boże jest niezależne od wszelkiej innej instancji. Jak mawiali reformatorzy - sam Bóg nie może zmienić Słowa Bożego, bo ono jest Jego własnym Słowem i On jest nim związany. Reformacja domagała się, aby Słowo Boże było ściśle zachowane bez żadnych odchyleń. Luter był najzupełniej pewny prawdy, gdyż poglądy jego były zgodne ze Słowem Bożym. W polemice z królem angielskim Henrykiem VIII oświadczył: "Majestat Boży jest po mojej stronie, bo mówię to, co mówi Słowo Boże".

Podnoszono niekiedy kwestię, że Pismo Św. jest niejasne i wymaga właściwego wykładu, a do tego powołany jest Kościół, który wykłada Pismo Św. według swojej tradycji. Reformacja sprzeciwiła się temu z następujących względów: Pismo Św. jest jasne i można je wykładać, porównując zdania dotyczące tego samego problemu; po wtóre -- kluczem do zrozumienia Pisma Św. jest Ewangelia o Jezusie Chrystusie. Ona jest podstawowym elementem Biblii i nakierowując na nią wypowiedzi Pisma Św. - zrozumiemy je. Wprowadzenie tradycji jako wykładnika Pisma Św. jest niebezpieczne, zjawia się bowiem w jej postaci pomiędzy Bogiem i człowiekiem czynnik ludzki. Tradycja ma wartość o tyle, o ile wynika z Pisma Św. i wskazuje na Jezusa Chrystusa. Tradycja odbiegająca od Ewangelii Jezusa Chrystusa jest bez wartości.

Słowo Boże powinno się otaczać w Kościele największą czcią. Ono jest jedynym, najwłaściwszym narzędziem pracy duszpasterskiej. Wyłącznie w nim podane jest wszystko, co jest potrzebne do zbawienia (Jan 20,31).

Kościół Ewangelicko-Augsburski podaje swoje pojmowanie podstawowych zasad wiary w księgach symbolicznych. Są to: Wielki i Mały Katechizm Lutra z 1529 r., Konfesja Augsburska i Apologia Konfesji z 1530 r., Artykuły Szmalkaldzkie z 1537 r., Formuła
Zgody z 1577 r. i Księga Zgody z 1580 r.

Zrozumienie nauki chrześcijańskiej ujęte w księgach symbolicznych obowiązuje wszystkich wyznawców Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Należy jednak podkreślić, że wobec Pisma Św. autorytet ksiąg symbolicznych jest drugorzędny i treść ich musi być zgodna z Pismem Św. oraz podlega jego osądowi.

Istnienie tych ksiąg jest wskazane dla zachowania całości wiary, właściwego zrozumienia nauki biblijnej i jedności Kościoła. Wszystkie Kościoły luterańskie na świecie opierają swą naukę na tym samym zbiorze ksiąg symbolicznych i w ten sposób 70 milionów luteran utrzymuje jedność wiary.

Pismo Św. jest fundamentem życia z Bogiem, ono prowadzi do Boga, przez nie działa Duch Św. i wątpliwe jest poznanie Boga poza Pismem Św. w drodze bezpośrednich objawień.

Kościół Ewangelicko-Augsburski obrał swoją drogę, przyjmując za jedyne źródło poznania Boga i miernik Jego prawdy - Pismo Św. Mamy przekonanie, że droga ta jest słuszna. Istnienie ksiąg symbolicznych, jakkolwiek ma znaczenie jedynie pomocnicze, jest korzystne, gdyż przedstawione w nich zrozumienie Pisma Św. daje Kościołowi świadomość, że jest wierny prawdzie.