Podstawową prawdą zawartą w Piśmie Św. jest samo istnienie Boga. W dobie dzisiejszej wysunięcie tej prawdy przy omawianiu nauki chrześcijańskiej jest konieczne. Chrześcijaństwo istnieje, bo istnieje Bóg. Pismo Św. nie przekonuje o tym czytelnika, człowiek biblijny i współczesny chrześcijanin, korzystający z Pisma Św. dla swego wewnętrznego życia, po prostu żyje z Bogiem. Tak jak fizyk nie przekonuje, że istnieją zjawiska fizyczne", lub historyk, że istnieją "dzieje", tak dla człowieka wierzącego Bóg po prostu "jest". Dlatego dziś niezmiernie ważne jest pierwsze przykazanie, które jako fundament chrześcijaństwa wskazuje, że Bóg jest. Ono wzywa do zaufania, miłości i do czci dla Boga. To się dzieje tam, gdzie człowiek żyje z Bogiem.

Treścią wiary całego chrześcijaństwa jest Bóg jako Stwórca świata. Słowo Boże mówi: "Przez wiarę poznajemy, że światy zostały ukształtowane słowem Boga, tak iż to, co widzialne, nie powstało ze świata zjawisk" (Hebr. 11, 3). Chrześcijanie spodziewają się, że różnice poglądów na temat stworzenia świata wyrównają się. Warto przytoczyć słowa Alberta Rivaud: "Przeciwieństwo religijnego i naukowego obrazu świata z pewnością jest dziś znacznie mniejsze, niż w XIX wieku, niezwykłe zaś zmiany, które od czterdziestu lat obserwujemy na terenie nauki, skłaniają nas do przypuszczenia, że przeciwieństwo to może zniknąć prawie całkowicie".

Fundamentalne znaczenie w nauce chrześcijańskiej ma dogmat o Trójcy Św. Nie można go wyłożyć. Dotyczy on istoty Boga, Jego majestatu i chwały. Przedstawia on chwałę Bożą tak, jak odczytali ją w Piśmie Św. i w wydarzeniach Królestwa Niebieskiego ojcowie
wiary.

Luter powiedział: "Słowo Trójca Św. nie występuje w Biblii, lecz trzy osoby jedynego Boga są udokumentowane w Piśmie Św. Rezygnuję ze wszelakich wyjaśnień, nie wiem jak to jest, ale wierzę w takiego Boga". Bóg jest niepojęty.

Apostoł Paweł korzy się w zachwycie przed niezbadaną istotą Boga: "O głębokości bogactwa i mądrości, i poznania Boga! Jakże niezbadane są wyroki Jego i niewyśledzone drogi Jego! Bo któż poznał myśl Pana? Albo któż był doradcą Jego? Albowiem z Niego i przez Niego i ku Niemu jest wszystko; Jemu niech będzie chwała na wieki"' (Rzym. 11, 33-34, 36).

Starożytny Kościół chrześcijański staczał ciężkie boje o zachowanie dogmatu o Trójcy Św., widział w nim bowiem kluczową pozycję całego chrześcijaństwa jako fundamentu nauki o zbawieniu.

Mówiąc o Trójcy Św., mają chrześcijanie na myśli, że Bóg objawił się przez Jezusa Chrystusa w Duchu Św. Nie chodzi o objawienie trzech osób, lecz o odwieczne objawienie jednej istoty Bożej. Dogmat o Trójcy Św. przyjmujemy jako słowne ujęcie wzajemnego odniesienia się do siebie "osób" Trójcy Św., przy czym trzeba wiedzieć, że "osoba" w sensie nauki chrześcijańskiej ma inne znaczenie, niż się powszechnie przyjmuje. Mówiąc o trzech "osobach" w Trójcy jedynego Boga, nauka chrześcijańska chce zawsze przedstawić Tego, wobec którego chrześcijanin staje ze czcią i z miłością w wierze. Jest on zawsze niepojęty, a zawsze bliski - Stwórca, Zbawiciel, Pocieszyciel.

Kościół Ewangelicko-Augsburski występuje w swych księgach symbolicznych stanowczo w obronie dogmatu o Trójcy Św. Jest to uzasadnione. Kto bowiem nie wierzy w Trójcę Św., ten podważa wiarę w Chrystusa jako Boga, a przeto traci możliwość zbawienia, gdyż nie ma innego ratunku, jak tylko w zbawczym dziele Jezusa Chrystusa.

Bóg, którego czcimy, jest zupełnie inny niż wszystko, z czym spotykamy się w doczesności, jest ponad wszystko wzniosły, święty, nieskazitelny, jest żywy i wieczny, mądry, wszechmocny i pełen miłości. Tak cudownie mówi o Nim apostoł Paweł w Liście do Tymoteusza: "0n, jedyny, nieśmiertelny, który mieszka w światłości niedostępnej, którego nikt z ludzi nie widział i widzieć nie może; jemu niech będzie cześć i moc wieczna. Amen" (1 Tym. 6, 16).

Nasz Bóg jest Stwórcą i wszystko istnieje zgodnie z Jego wolą. On jest też Opatrznością, gdyż wszystko prowadzi, nad wszystkim czuwa. Jezus powiedział, że bez woli Ojca wróbelek nie upadnie na ziemię (Mat. 10, 29), że On ustroił lilie polne (Mat. 6, 28-29).

Kościół ewangelicki szeroko rozwinął naukę o Opatrzności Bożej. Luter w różnych okolicznościach codziennego życia wskazuje ojcowską rękę Bożą (l artykuł wiary) i chce, abyśmy i dziś Ojcu w niebiesiech powierzali naszą dolę, dom, bliskich. Ojczyznę, Kościół i czyńmy to, ufając obietnicy Jezusa: "Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie" (Mat. 6, 32),

Bóg jest dla nas, chrześcijan, doskonałością moralną. Jego świętość budzi nie tylko lęk dla swej inności, lecz i podziw dla swej nieskazitelności. Gdy Jezus wzywał, byśmy byli doskonałymi jak Ojciec niebieski, to miał na myśli doskonałą, gorącą, bezgraniczną miłość Bożą (Mat. 5, 48). Gdzie indziej powiedział, że tylko Bóg jest naprawdę dobry (Mar. 10, 18).

W istocie Boga łączy się gorąca miłość łaskawego Ojca z majestatem Pana. Kościół Ewangelicko-Augsburski widzi w Bogu suwerennego Pana, od którego łaski i miłości wszystko zależy. To stanowisko ma doniosłe znaczenie w nauce o zbawieniu. Kościół Ewangelicko-Augsburski zwiastuje z radością łaskę Ojca.

Kościół Ewangelicko-Augsburski potępia naukę przedstawiającą Boga jako nieopanowanego, gniewnego tyrana. Jest to sprzeczne ze znanym słowem Pana Jezusa o miłości Bożej do każdego człowieka, który uwierzył w Chrystusa (Jan 3, 16).