Kościół jest Kościołem cierpiących, więc pragnie on nieść pokrzepienie Dobrą Nowiną także ludziom chorym. Kościół Ewangelicki nie uznaje jednak tego obowiązku za sakrament namaszczenia chorych. Nie znajdujemy bowiem w Ewangelii śladu, by Chrystus go ustanowił. Słowa ap. Jakuba są raczej wezwaniem do modlitwy przyczynnej, której namaszczenie tylko towarzyszy. Wprawdzie uczniowie stosowali namaszczenie (Mar. 6,13), uzdrawiając chorych, lecz namaszczenie stosowano w Starym Testamencie powszechnie jako znak poświęcenia (I Mojż. 31,13; II Mojż. 40, 9-10). Również w Nowym Testamencie jest mowa o namaszczeniu jako znaku poświęcenia Bogu (Mat. 6,17).

Kościół Ewangelicki stosuje jako pociechę dla ciężko chorych i drogę do pojednania z Bogiem Komunię Św. W obliczu śmierci szczególną wymowę mają słowa Jezusowe: „Kto spożywa ciało moje i pije krew moją, ten ma żywot wieczny, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym" (Jan 6,54). Komunię Św. można podać umierającemu tylko wtedy, gdy jest przytomny, dlatego obowiązkiem rodziny jest wezwać duchownego we właściwym czasie. Gdy chory jest nieprzytomny, duchowny wraz z rodziną modli się za umierającego.