Jezus Chrystus, którego życie znamy z Ewangelii, jest dziś jako wywyższony Pan obecny w Kościele. Potwierdza to Duch Św., który budzi i utrzymuje wiarę w Niego i pozwala przez wiarę z Nim obcować. Kościół składa świadectwo o obecności swego Pana, którego moc na niebie i na ziemi jest dziś jak zawsze aktualna. Kościół chrześcijański stwierdza wobec świata, kim jest Jezus Chrystus, wyznaje Go i przekazuje wiarę w Niego ciągle następnym pokoleniom. W ten sposób wypełnia Kościół polecenie Chrystusa: "Będziecie mi świadkami... aż po krańce ziemi" (Dz. Ap. 1, 8). Również i współczesnemu człowiekowi Kościół przedstawia Chrystusa jako Zbawiciela, który przynosi pojednanie z Bogiem (2 Kor. 5, 19-20).

Celem istnienia Kościoła jest pozyskiwanie dla Jezusa Chrystusa. Spełnia on to zadanie w mocy Ducha Św., Duch Św. bowiem przekonywa o tym, kim jest Jezus Chrystus (Jan, 15, 16).

Kościół świadczy o Jezusie przez zwiastowanie Ewangelii i udzielanie Sakramentów. W zwiastowaniu prezentuje on nowe poznanie Boga, aktualne dla każdego nowego pokolenia. Ewangelia jest zwiastowaniem miłości Bożej dla człowieka, która się urzeczywistnia
w życiu Jezusa Chrystusa. Życie to jest jednocześnie wzorem dla chrześcijanina. Kościół szafuje Sakramentami, które czynią łaskę Bożą i dar Ducha Św. własnością chrześcijanina. Przez absolucję udzielaną w spowiedzi, zwiastuje Kościół człowiekowi zmianę jego położenia w obliczu Boga. Czyni to na podstawie upoważnienia Zbawiciela. Reformacja stoi na stanowisku, że tam jest Kościół, gdzie łaska Boża staje się aktualna dla chrześcijanina przez zwiastowanie Ewangelii i udzielanie Sakramentów.

Kościół reprezentuje Ewangelię nie tylko słowem, lecz również swym istnieniem, swym życiem, swoją jakością. Powiedziano o Jezusie, gdy przyszedł na świat, że Słowo stało się Ciałem, l to samo musi się dziać z Kościołem. l tu Ewangelia musi się stawać ciałem, urzeczywistniać się, wchodzić w życie. Zbawiciel stał się ciałem, gdy obcował z ludźmi, zasiadał za stołem z grzesznikami, uwalniając człowieka od trapiącej go niedoli. Jego naśladowcy, którzy pragnęli również realizować Ewangelię, podejmowali podobne trudy. Apostoł Paweł powiedział o sobie: "My wszystko znosimy, aby żadnej przeszkody nie stawiać Ewangelii Chrystusowej" (1 Kor. 9, 12). Chciał on jak najbardziej przybliżyć Ewangelię ówczesnemu światu. Kościół współczesny pragnie również przyjąć postawę służebną, usiłuje przyczynić się do zmiany doli człowieka na świecie, zwiastując miłość, pragnie ją realizować. Zabiera głos w sprawach społecznych i chce w mocy Ducha Bożego przyczynić się do naprawy krzywdzących stosunków społecznych. Służy doraźną pomocą dotkniętym żywiołowymi klęskami, aby zaświadczyć czynem, kim jest Jezus. Świadectwo o Jezusie Chrystusie składa Kościół w modlitwie, w walce o dolę człowieka, w ofiarności, cierpieniu i dzieleniu doli świata. W ten sposób Kościół jest obecny w świecie.

Zwiastowanie Ewangelii i szafowanie Sakramentami należy do urzędu kościelnego. Ewangelię zwiastuje się publicznie w zborach i duchowny jest odpowiedzialny za to, aby cały zbór był tym zwiastowaniem objęty, i by Ewangelia do wszystkich docierała. Publiczne zwiastowanie Ewangelii oraz wspólnota chrześcijan w Komunii św. utrzymuje jedność zboru. Urząd kościelny więc jest na to ustanowiony, aby tę jedność zachować. Ponieważ treścią zwiastowania i źródłem łaski Sakramentów jest Chrystus, dlatego fundamentem jedności Kościoła jest Pan Kościoła (1 Kor. 3, 11; Efez. 2, 20-22).

Istnienie urzędu kościelnego ma podstawy biblijne, lecz nie wyklucza to zasady powszechnego kapłaństwa. Kapłanem jest każdy chrześcijanin, który składa w ofierze Bogu swe serce i pragnie by On nim rządził (Piotr 2, 5).

Kościół ewangelicki odrzuca naukę o mszy, ponieważ jedyną zbawczą ofiarą jest śmierć Chrystusa na Krzyżu. Sam Pan jest arcykapłanem, który ją złożył i ofiara ta jest niepowtarzalna (Hebr. 7, 26-27; Hebr. 10,14).

Członkiem Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego jest każdy ewangelik ochrzczony w tym Kościele lub przyjęty w drodze konwersji.

Kościoły Ewangelicko-Augsburskie są Kościołami krajowymi.

Hasłem współczesnego chrześcijaństwa jest jedność. W myśl tej zasady Kościoły Ewangelicko-Augsburskie zjednoczyły się w Światowej Federacji Luterańskiej. Kościoły zaś różnych wyznań stworzyły Światową Radę Kościołów. Braterstwo Kościołów różnych wyznań, czyli ruch ekumeniczny, nie ma na celu stworzenia "nadkościoła". Nie chodzi bowiem o jedność dogmatyczna, lecz o zgodne współistnienie i współpracę.

Poza pojęciem Kościoła jako instytucji znamy jeszcze inne, wyższe pojęcie - Kościoła duchowego, Bożego. Według nauki ewangelickiej nie można żadnej z istniejących instytucji kościelnych, ani papiestwa, ani Kościoła, do którego należą tylko nawróceni, ani naszego Kościoła identyfikować z Kościołem Bożym i twierdzić, że jeden z tych Kościołów z nim się pokrywa. Nie można również twierdzić, że Kościół Boży jest poza tymi instytucjami kościelnymi. Kościół Boży jest bowiem jednocześnie widzialny i niewidzialny, jest poza instytucją kościelną i jest w niej. Istnieje stałe napięcie pomiędzy instytucją kościelną a Kościołem Bożym, lecz jest i stały związek. Gdzie mimo naszych ułomności, które rzutują i na zwiastowanie, i na porządek kościelny, zwiastuje się Ewangelię i chrześcijanie przez Sakramenty dostępuje odpuszczenia grzechów oraz uzyskują dar nowego życia - tam jest Kościół Boży. O tym Kościele powiedział Jezus, że "bramy piekielne nie przemogą go" (Mat. 16, 18), ten Kościół "Chrystus umiłował i wydał zań samego siebie" (Efez. 5, 25).