6. Niedziela po Wielkanocy

Czy macie marzenia? Na pewno tak. Realizujecie je? Częściowo. Dlaczego tylko częściowo? Ponieważ uważamy, że część naszych marzeń przerasta nasze możliwości.

Chciałbym na chwilę skupić się na marzeniach związanych z naszym życiem zawodowym, ponieważ będą one pomostem do naszego tekstu biblijnego.

Czy zdarzyło się Wam, a może zdarza, marzyć o awansie? Ale nie takim o stanowisko wyżej, ale o byciu szefem lub szefową firmy, w której pracujecie. O funkcji prezesa banku, jeśli teraz jesteście kasjerami lub dyrektora zarządzającego, jeśli teraz jesteście pracownikami administracji. Powiecie, że to nierealne, że dla większości z was takie marzenia są poza zasięgiem.

Niestety wielu rezygnuje ze swoich marzeń wspinania się po szczeblach kariery zawodowej ponieważ osiągnęło pewien stopień zadowolenia i satysfakcji i mówią: to mi wystarczy. I nie ma w tym nic złego,  o ile poziom naszego zadowolenia wynika z samorealizacji, a nie lenistwa lub strachu przed nowym. Wiele osób mogło też doznać zniechęcenia, że pomimo doskonałego wykształcenia, odpowiedniego doświadczenia i kompetencji nie otrzymało nigdy awansu ze względu na różny rodzaj układów politycznych czy rodzinnych panujących w firmie, przedsiębiorstwie lub korporacji.

Mądrze zarządzane firmy wybierają na swoje najwyższe stanowiska tych, którzy przeszli wszystkie szczeble drabiny zawodowej – od najniższego po najwyższy. Dlaczego? Ponieważ taki pracownik poznał wszystkie zasady działania przedsiębiorstwa, sukcesy i porażki na każdym z tych poziomów, posiadł doświadczenie potrzebne do zarządzania wszystkimi sektorami.

Dlaczego o tym piszę? Ponieważ wielu z Was czytających teraz te słowa może swoje życie zawodowe i swoją historię kariery przenieść na swoje życie religijne.

Ilu z nas jest w tej chwili zadowolonych ze swojej duchowości, z własnej relacji z Bogiem? Ilu z nas pomyśli: to, co osiągnąłem w tej dziedzinie mojego życia wystarczy. Czy raczej myślimy: chciałbym więcej, pragnę być bliżej Boga, mieć w sercu Jego pokój, który pomoże mi w relacjach z ludźmi, marzy mi się awans w tej sferze mojego życia.

Wiele schematów z codzienności przekładamy na nasze życie religijne. Dlatego  apostoł Paweł zaprasza nas do ponownego przejścia od pierwszego szczebla życia duchowego czyli modlitwy poprzez kolejne, aż do poznania pełni Bożej. I nie jest to nagła degradacja, ale tylko przypomnienie,  odświeżenie wiadomości z tego najbardziej podstawowego poziomu religijnego wykształcenia.

Zginam swe kolana. Zaczynam się modlić. Rozmawiać z moim Bogiem. Ogarnia mnie cisza, potrzebuję jej, żeby móc z moim Bogiem i Stwórcą, od którego wszystko zależy, porozmawiać. Nasz Bóg, niezależnie od tego kim jesteśmy, czeka na nas i jest dla nas. Apostoł Paweł w Liście do Galacjan w 3,28 napisał: „Nie masz Żyda ani Greka, nie masz niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani kobiety; albowiem wy wszyscy jedno jesteście w Jezusie Chrystusie”. Tu i teraz jestem równy wszystkim ludziom, nie jestem ani lepszy ani gorszy ze względu na pochodzenie, płeć, status majątkowy, wykształcenie, pozycję. Równy wszystkim i wyposażony w dar modlitwy.

No właśnie, jak się modlić czy raczej o co mam się modlić? Najczęściej modlimy się o to czego nie mamy, czego nam brakuje. Najczęściej o zdrowie, powodzenie, rzeczy materialne. A Jezus mówi nam jasno i wyraźnie o co powinniśmy się modlić – Ducha Świętego, Jego dary (miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie Ga 5,22), dopóki On, Zbawiciel do nas nie powróci. I apostoł Paweł nam to dziś przypomina, mówiąc o pierwszej i najważniejszej prośbie Kościoła: „By (Bóg) sprawił według bogactwa chwały swojej, żebyście byli przez Ducha jego mocą utwierdzeni…” Może najwyższy czas powrócić do początków Kościoła i wołać o dary Ducha Świętego, Jego obecność i prowadzenie! I to nie tylko w jedną niedzielę po Wniebowstąpieniu, w dwa dni Zielonych Świąt oraz jeszcze przed ważniejszymi wyborami władz kościelnych! Wołać, modlić się nieustająco, ciągle, nieprzerwanie!

Drodzy, popatrzcie na świat – tam gdzie to wołanie o Ducha Świętego głośno wybrzmiewa, tam Kościół rośnie w wiernych i dary!

I nie jest to wzrost związany z teologią danego Kościoła. Nie jest to wzrost wypływający z migracji międzykościelnej spowodowanej zgorszeniem różnymi patologicznymi zjawiskami lub też poszukiwania liberalnego w swoim zewnętrznym przekazie podejścia do przesłania Biblii i prawd w niej zawartych.

To wzrost spowodowany realną odpowiedzią na realne prośby: przyjdź Duchu Święty, wypełnij nas, odnów nas, gromadź nas, obdarz nas, uzdrów nas.

Przypomnieliście już sobie dlaczego modlitwa o działanie Ducha Świętego jest tak ważna? Relacja z Duchem Świętym jest jak kolejny szczebel naszej kariery, ale w rozwoju duchowym, odsłania przed nami nowe poznanie: „Chrystus przez wiarę zamieszkał w sercach waszych, a wy, wkorzenieni i ugruntowani w miłości zdołaliście pojąć ze wszystkimi świętymi, jaka jest szerokość i długość, i wysokość, i głębokość. I mogliście poznać miłość Chrystusową, która przewyższa wszelkie poznanie, abyście zostali wypełnieni całkowicie pełnią Bożą.”

Musimy nauczyć się w Kościele i w naszym duchowym życiu, że trzeba ciągle przypominać sobie podstawy wiary, o których gdzieś na drodze życia zapominamy. Jako Kościół musimy nauczyć się stałej, a nie okazjonalnej modlitwy o Ducha Świętego. Nauczyć się odpowiedzialności za tych, którzy są obok, pamiętać o nich w modlitwach i udzielać wsparcia.

Zapraszam Was, zacznijmy od podstaw, od początku, od wspólnej modlitwy do Ducha Świętego! Amen.