3. Niedziela po Wielkanocy

Kazanie na 3. Niedzielę po Wielkanocy - Jubilate

16. Dlatego nie upadamy na duchu; bo choć zewnętrzny nasz człowiek niszczeje, to jednak ten nasz wewnętrzny odnawia się z każdym dniem. 17. Albowiem nieznaczny chwilowy ucisk przynosi nam przeogromną obfitość wiekuistej chwały, 18. Nam, którzy nie patrzymy na to, co widzialne, ale na to, co niewidzialne; albowiem to, co widzialne, jat doczesne, a to, co niewidzialne, jest wieczne.

2 List do Koryntian 4, 16-18

Drodzy Internauci!
 

Z pewnością każdemu z nas znane są takie uczucia jak bezsilność, słabość, bezradność, załamanie, depresja i jeszcze wiele innych, które przeżywamy w życiu rodzinnym i zawodowym. Życie w obecnej rzeczywistości przepełnionej pośpiechem, chęcią posiadania więcej i więcej, ciągłej walki o pozycję zawodową i społeczną wyzwala takie uczucia.
 
Dlatego też staramy się podejmować działania mające na celu poprawienie naszego samopoczucia i stylu życia. Dążymy do tego, aby wyeliminować to wszystko, co nas obciąża i osłabia.
 
Jednak często nie jesteśmy w stanie samodzielnie pokonać tych trudności. Nasze próby przełamania okresu niepowodzeń nie zawsze kończą się sukcesem. Upadamy i wydaje się nam, że nasze życie traci sens.
 
Ile razy zadajemy sobie pytania:
Czy tak musi być?
Czy nasze życie musi być wypełnione pasmem różnego rodzaju doświadczeń?
Co jest tego przyczyną i czy wina stoi po naszej stronie?
 
Chcąc znaleźć właściwe rozwiązanie problemów, z którymi codziennie się spotykamy, musimy zachować wobec nich odpowiedni dystans. Nie możemy dopuścić, aby życiowe doświadczenia i trudności odbierały nam radość życia. Bowiem im bardziej się nimi przejmujemy, tym trudniej jest nam sobie z nimi poradzić. Brak odpowiedniego dystansu sprawia, że jest nam jeszcze ciężej.
 
Gdzie więc szukać rozwiązania i pocieszenia?
 
Niewątpliwie nasze życie jest pełne momentów, kiedy Bóg nas doświadcza. Ale to właśnie dzięki doświadczeniom nasz wewnętrzny człowiek odnawia się z każdym dniem.
 
W takich chwilach nie powinniśmy się załamywać, wątpić i upadać. Szczególnie wtedy powinniśmy u Boga szukać ratunku. Nie wolno nam tracić nadziei, bo zło wyrządzone przez ludzi przemija, a dobro, którego Bóg udziela, trwa wiecznie.
 
Apostoł Paweł w liście do Rzymian pisze: „Sądzę, że utrapienia teraźniejszego czasu nic nie znaczą w porównaniu z chwałą, która ma się nam objawić”.
 
Apostoł Paweł był człowiekiem głębokiej wiary. Przeżycia pod Damaszkiem, rozpoczynające jego nową duchową i życiową drogę, stały się początkiem tej szczególnej wspólnoty z Jezusem Chrystusem, dzięki której mógł pokonywać trudności i wzrastać ku wieczności.
  
Wieczności, której śmierć nie jest w stanie zaszkodzić, ponieważ „wiemy, że Ten, który wzbudził Pana Jezusa, także i nas z Jezusem wzbudził i razem z wami przed sobą stawi”. Ponieważ zmartwychwstały Jezus Chrystus sprawił, że kto w Niego wierzy „przeszedł z śmierci do żywota” i „Ma żywot wieczny”. Musimy w to wierzyć, bo tylko ten, kto wierzy dostąpi życia wiecznego.

 
Apostoł Paweł uświadamia nam, że życie wieczne nie jest życiem oderwanym od naszej codzienności. To oznacza, że nasze życie, jak czytamy w liście do Kolosan „jest ukryte wraz z Jezusem Chrystusem w Bogu; gdy się Chrystus, który jest życiem naszym, okaże, wtedy się i wy okażecie razem z nim w chwale”.
 
Zjednoczenie z Jezusem Chrystusem sprawia, że rzeczy ziemskie tracą dla apostoła Pawła znaczenie i stają się drugorzędne. Trwałą wartość ma dla niego tylko Bóg. Apostoł głęboko wierzy w zmartwychwstanie, dzięki któremu otrzyma „przeogromną obfitość wiekuistej chwały”, życie wieczne w królestwie swojego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa.
 
Wszystkim, którzy słuchają słów jego listu jasno daje do zrozumienia że ci, którzy w swoim życiu na pierwszym miejscu stawiają Boga, którzy nie patrzą na to, co widzialne, ale na to, co niewidzialne, nie muszą obawiać się Jego sądu. Mogą z radością oczekiwać na spotkanie z Jezusem Chrystusem i na nagrodę, którą otrzymają.
 
Dzisiejsza trzecia niedziela po Wielkanocy nosząca nazwę Jubilate („Radośnie wysławiajcie Boga …” Psalm 66,1) wzywa nas do radosnego dziękczynienia i wysławiania Boga za to, że w Nim znajdujemy oparcie i pocieszenie w chwilach bezsilności i słabości.
 
Chciejmy zatem, pomimo naszych codziennych trudności z głęboką ufnością i wiarą patrzeć na zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa jako na tego, który obdarzy nas życiem wiecznym w Swoim Królestwie. Amen.

ks. Marcin Markuzel, Proboszcz Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Węgrowie