Rozpoczął się czas Adwentu

W niedzielę, 3 grudnia rozpoczął się Adwent Roku Pańskiego 2006. Jednocześnie został otwierty w ten sposób nowy rok kościelny, kolejny etap na chrześcijańskiej podziałce czasu.

 
Adwent to czas refleksji i wewnętrznego skupienia. Już w IV wieku ustalono, że pierwszy dzień Adwentu przypada w niedzielę, cztery tygodnie przed 25. grudnia i rozpoczyna nowy rok kościelny. 
  

 
Na drodze Adwentu znajdziemy wiele znaków i symboli. Jednym chyba z najbardziej charakterystycznych znaków czasu Adwentu jest wieniec adwentowy.
Pierwszy wieniec adwentowy zawisł w Hamburgu w grudniu 1839 roku w sali modlitw Raues Haus, ewangelickiego ośrodka dla sierot z biednych dzielnic Hamburga. Ten zwyczaj znany jest już więc od ponad 160 lat. Na zielonym wieńcu umieszcza się 4 świece, które zapalane kolejno w następujące po sobie niedziele są znakiem czuwania i gotowości na przyjście Jezusa. 
  

 
Wieniec adwentowy posiada bogatą symbolikę: światło, zieleń i krąg, które oznaczają społeczność oczekującą w miłości i radości na przyjście Pana. Te cztery tygodnie Adwentu to dobra szkoła czekania.
 
Z wieńcem wszystko zaczęło się w Hamburgu, jeszcze w XIX wieku. 12 września 1833 roku ewangelicki duchowny, teolog i działacz społeczny z Hamburga, ks. Johann H. Wichern (1808-1881) otworzył w swym rodzinnym mieście wspomnianą szkołę-przytułek dla sierot. Ks. Wichern zasłynął później z organizowania tzw. misji wewnętrznej w Kościele ewangelickim i stworzył wiele podobnych do tej hamburskiej instytucji.

Ks. J. Wichern bardzo troszczył się o wychowanie swych podopiecznych. Chciał, aby dzieci czuły się jak w rodzinie. W Adwencie 1839 roku wpadł na pomysł, aby zmienić wystrój sali i wprowadzić nastrój sprzyjający modlitwie. Sporządził zatem szczególny wieniec. Na obrzeżu koła o średnicy 2 metrów umieścił 24 małe świeczki. Każda miała być zapalana w kolejny zwyczajny dzień Adwentu. Wokół tego wieńca podopieczni ks. Wicherna gromadzili się codziennie na wspólne spotkania, modlitwę i śpiew. Początkowo ozdabiano zielenią tylko ściany sali, a później zamiast ścian przystrajano wieniec.
  
Pomysł ks. Wicherna został przeniesiony do innych miast w Niemczech. W Adwencie wokół wieńca głoszono adwentowe rozważania, gromadzili się ludzie słuchać poselstwa o nadchodzącym Zbawicielu. Przy wieńcu spotykała się rodzina, aby się modlić i śpiewać adwentowe pieśni. Po czasie ks. Wichern zmienił trochę wygląd wieńca. Zamiast 24 świec umieszczał tylko cztery, oznaczające cztery niedziele Adwentu. 
 

 
Zwyczaj sporządzania wieńca adwentowego w kościołach i w domach rozprzestrzenił się bardzo szybko w całych Niemczech, szczególnie na północy tego kraju. W latach 20 ubiegłego stulecia zwyczaj ten zadomowił się również wśród katolików. A potem podbił Europę i cały świat.
 
Dziś wykonany jest z zielonych gałązek świerkowych, sosnowych lub jodłowych ma kształt koła, na którym zostają osadzone 4 świece: symbol czterech niedziel Adwentu. Płomienie tych świec, zapalanych kolejno w poszczególne niedziele, przypominają nam o tym, że Pan jest już blisko! Wieniec adwentowy stoi w domach, bywa wieszany lub ustawiany w naszych kościołach i jest symbolem całej społeczności parafialnej, oczekującej w radości spotkania z Chrystusem.

Dawny zwyczaj 24 symboli na wieńcu adwentowym zachował się w … kalendarzu adwentowym. Dobrze znają go dzieci. To plansza z okienkami na każdy dzień grudnia, kryjąca w każdym dniu jakąś słodką niespodziankę. Pierwsze takie kalendarze powstały w Niemczech w latach dwudziestych XX wieku, a od 50 lat zwyczaj ten przyjął się z powodzeniem również w wielu innych krajach. Największy kalendarz adwentowy znajduje się w centrum miasteczka Gengenbach na południu Niemiec - w 24 oknach historycznego Ratusza ukryte są bożonarodzeniowe obrazy.