Trzecia Niedziela Adwentu
Dążmy do jednomyślności4.Cokolwiek bowiem przedtem napisano, dla naszego pouczenia napisano, abyśmy przez cierpliwość i przez pociechę z Pism nadzieję mieli. 5.A Bóg, który jest źródłem cierpliwości i pociechy, niech sprawi, abyście byli jednomyślni między sobą na wzór Jezusa Chrystusa, 6.abyście jednomyślnie, jednymi usty wielbili Boga i Ojca Pana naszego, Jezusa Chrystusa. 7.Przeto przyjmujcie jedni drugich, jak i Chrystus przyjął nas, ku chwale Boga. 8.Gdyż powiadam, że Chrystus stał się sługą obrzezanych ze względu na prawdę Bożą, aby potwierdzić obietnice dane ojcom. 9.I aby poganie wielbili Boga za miłosierdzie, jak napisano: Dlatego będę cię wyznawał między poganami i będę śpiewał imieniu twemu. 10.I znowu mówi: Weselcie się, poganie, z jego ludem. 11.I znowu: Chwalcie Pana, wszyscy poganie, i niech go wysłuchają wszystkie ludy. 12.I znowu Izajasz powiada: Wyrośnie odrośl z pnia Jessego i powstanie, aby panować nad poganami; w nim poganie nadzieję pokładać będą. 13.A Bóg nadziei niechaj was napełni wszelką radością i pokojem w wierze, abyście obfitowali w nadzieję przez moc Ducha Świętego.
List do Rzymian 15, 4-13
W Ewangelii o Jezusie Chrystusie jest miejsce, w którym wypominają Zbawicielowi zasiadanie z grzesznikami i celnikami (Mt 11,19). Ten obraz pogardy wobec człowieka można jeszcze uzupełnić o kapłana i Lewitę, przechodzących obok człowieka w potrzebie (Łk 10,29-37).
Wszędzie zauważa się pogardę bliźnim. Jest ona dość powszechnym zachowaniem wobec słabych, nic nie znaczących czy odtrąconych. Współczesny świat nie stoi zbyt daleko od tego przekazu biblijnego. Doszukać można się nawet analogii w dzisiejszych realiach otaczającego świata. Pogarda drugim człowiekiem jest sztandarem zwycięstwa i sukcesu.
W tym kontekście dziwnie brzmią słowa dzisiejszego tekstu: „Bądźcie jednomyślni na wzór Jezusa Chrystusa”(Rz 15,5 ), uzupełnione słowami Jezusa: „Błogosławiony jest ten, kto się mną nie zgorszy” (Mt 11,6). Zestawiając sprzeczne ze sobą obrazy pogardy i miłości należy poszukać odpowiedzi uzasadniającej zmiany w nastawieniu do świata. Zmiany, do której dziś zachęca liturgia adwentowa. Zmiany w patrzeniu na drugiego człowieka. Jednomyślności zamiast pogardy. Jedności w miejsce samotności i opuszczenia. Pokoju z drugim człowiekiem. Temu poświęca apostoł omawiane miejsce listu do Rzymian.
Wzajemne animozje pomiędzy Żydami a poganami wciąż odnawiały się na nowo. Zmieniało się jedynie podłoże konfliktów, które wciąż wybuchały z mniejszym lub większym natężeniem. Choć powodem było odniesienie teologiczne do spełnionym obietnic i proroctw Bożych, to w poprzedzającym rozdziale czytamy o innym źródle wzajemnych nieporozumień. Różnorodność spożywanych pokarmów stała się jednym z wielu innych powodów gardzenia Żydami przez pogan i odwrotnie. Apostoł Paweł niweluje powstały konflikt wskazując na jednoczesne uczestniczenie zarówno Żydów, jak i pogan w tej samej obietnicy zbawienia. Uzasadnia to licznie przywoływanymi proroctwami. Betlejem nie jest tylko dla narodu wybranego, ale objawione zostało dla wszystkich narodów. O tym przypomina liturgia święta Epifanii. Na horyzoncie światła betlejemskiego widzimy postacie mędrców spośród różnych narodów. Betlejemski Chrystus jest odpowiedzią na wypełnienie się wszystkich proroctw zapowiadanych człowiekowi.
W Chrystusie zaniechane są wszelkie targi rodzące animozje. Tego oczekuje od swoich adresatów Paweł. Chrystus jest potwierdzeniem obietnicy danej ojcom, ale również powodem wielbienia przez pogan za objawione im miłosierdzie Boże. Betlejem jest miejscem „radości i pokoju w wierze” (Rz 15,13). Chrystus w nim objawiony jest sługą obrzezanych i znakiem miłosierdzia dla pogan. Jedyną odpowiedzią wobec animozji Żydów i pogan jest jednomyślność, będąca pomostem jednakowej pociechy i nadziei płynącej z obietnic Bożych. Wynikają one wyraźnie z Pism - „wielokrotnie i wieloma sposobami przemawiał Bóg dawnymi czasy do ojców przez proroków. Ostatnio, u kresu tych dni, przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszechrzeczy” (Hbr 1,1n). Skoro Chrystus jest potwierdzeniem obietnic danych ojcom, konsekwencją jest odpowiedź człowieka. Ma on odrzucić animozje, pogardę i wywyższanie się ponad drugim. Efektem Bożego działania w człowieku jest pojawiająca się „radość wiary”. Również „pokój” czyniący braćmi i siostrami dotąd zwaśnione strony. W podjęciu takiej odpowiedzi pomoże Duch Święty, za sprawą którego zrodzi się potrzeba jedności.
Chrystus jest oczekiwaną odpowiedzią, którą Bóg przygotował dla człowieka. Do tego wyraźnie zachęca dziś apostoł Paweł. Taką odpowiedź otrzymują uczniowie Jana Chrzciciela na zadane Chrystusowi pytanie: „Czy ty jesteś tym, który ma przyjść, czy też mamy oczekiwać innego?” (Mt 11,3) Odpowiedź uzasadnia wiarę w Chrystusa, którego słyszymy w wizji apostoła Jana. „Stało się. Jam jest alfa i omega, początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo ze źródła wody żywota” (Ap 21,6). Apostoł Paweł, uzmysławiając potrzebę jedności przywołuje proroctwo z księgi Izajasza: „Wyrośnie odrośl z pnia Jessego i powstanie, aby panować nad poganami. W nim poganie nadzieję pokładać będą” (Iż 11,10). Chrystus raz po wszystkie czasy zniwelował granice podziałów, które powinne być zniesione. Obietnica Bożego zbawienia wypełnia się jednakowo wobec wszystkich narodów. Każde podjęcie na nowo animozji jest odrzuceniem tej obietnicy. Zaprzeczeniem wciąż przypominanego przez kościół Betlejem, którego znakiem jest jednomyślność.
Trzecia świeca na wieńcu adwentowym zaprasza do jednomyślności. Ona jest znakiem poszukiwania Chrystusa. Człowiek obijający się o pogardę , której widocznymi śladami są złe wspomnienia musi uczyć się przebaczania, a nie zemsty. Są to pierwsze kroki stawiane na drodze naśladowania Jezusa. Często bezradne, kończące się kolejnymi upadkami i złymi wspomnieniami. Musimy jednak pamiętać o wyraźnym wezwaniu Pawłowym: „Bądźmy jednomyślni między sobą na wzór Jezusa Chrystusa” (Rz 15,5). W tym miejscu warto przypomnieć Lutrowe rozumienie życia na ziemi: „ ...bądźmy dla siebie Chrystusowymi”.
Zanim rozpocznie się w nas naśladowanie Chrystusa musimy jasno i precyzyjnie określić swoje nastawienie do świata. Pogarda drugim człowiekiem jest początkiem samotności. Jedynym jej towarzyszem jest lęk i strach przed złem, które jak bumerang może wrócić do nas. Okazując pogardę musimy spodziewać się odpowiedzi: „oko za oko, ząb za ząb”. Pogardzając innymi sami odczujemy pogardę. Ona zaprosi nas do samotności, której końcem jest pytanie o wartość naszego życia: „tej nocy zażądają duszy twojej, a to, co przygotowałeś, czyje będzie?” (Łk 12,20)
Znakiem wytrwałości jest cierpliwość. Jej konsekwenją natomiast jest jednomyślność. Cierpliwość rodzi się z miłości wiary, która jest początkiem życia w Chrystusie. Postrzegając ją w sobie stajemy się powoli uczniami Zbawiciela , których rozpoznaje się poprzez cierpliwe usługiwanie jedni drugim. Cierpliwość jest jedną z cech miłości Bożej, którą tak pięknie opisuje apostoł Paweł w 1 Liście do Koryntian w rozdziale 13. Ona natomiast nie szuka swego, ani nie wynosi się nad drugim. Zawsze jest o krok przed pogardą rodzącą konflikty międzyludzkie.
Apostoł bardzo wyraźnie wskazuje nam drogę do zbawienia. Nie jest ona wyboista, ani dziurawa, jak drogi po których się poruszamy. Nie jest ona dla wybranych lub z pierwszeństwem przejazdu dla uprzywilejowanych. Ta droga ukazana jest w Kościele, który zaprasza do poruszania się po niej. Nie znajdziemy tutaj dziur, czy kolein pogardy drugim człowiekiem. Nie ma też w niej miejsca na wzajemne animozje, które wskazują drogę donikąd. Kiedy rodzą się konflikty i brak jednomyślności we współżyciu, działanie takie poprzedzone jest znakiem drogi ślepej. Bóg dawno ukazał nam w Zbawicielu drogę wiary, której znakiem jest jednomyślność na wzór Jezusa Chrystusa. To jest kierunek, w którym podążajmy w swoim życiu. Amen.
ks. Roland Zagóra – Nidzica (Mazury)
3. Niedziela Adwentu - 11 grudnia 2005
Hasło tygodnia:
Przygotujcie na pustyni drogę. Oto Wszechmocny, Pan przychodzi w mocy. Iz 40,3.10
Psalm tygodnia: Ps 85,2-8
2. Panie, okazałeś łaskę ziemi swojej,
Odmieniłeś los Jakuba.
3. Odpuściłeś winę ludu swego,
Zakryłeś wszystkie ich grzechy.
4. Uśmierzyłeś wszystką złość swoją,
Zaniechałeś zapalczywości gniewu swego.
5. Spraw nam odnowę, Boże zbawienia naszego,
I zaniechaj gniewu swego na nas!
6. Czyż na wieki gniewać się będziesz na nas,
Czy rozciągniesz gniew swój na wszystkie pokolenia?
7. Czyż nie ożywisz nas znowu,
Aby lud twój rozradował się w tobie?
8. Okaż nam, Panie, łaskę swoją
I daj nam zbawienie swoje!
Pieśń tygodnia: "Z powaga przygotujcie" (29)
Graduale: Łaskawy i sprawiedliwy jest Pan, litościwy jest nasz Bóg. Alleluja! Ps 116,5
Teksty liturgiczne:
Kazanie: Rz 15,4-13
4.Cokolwiek bowiem przedtem napisano, dla naszego pouczenia napisano, abyśmy przez cierpliwość i przez pociechę z Pism nadzieję mieli. 5.A Bóg, który jest źródłem cierpliwości i pociechy, niech sprawi, abyście byli jednomyślni między sobą na wzór Jezusa Chrystusa, 6.abyście jednomyślnie, jednymi usty wielbili Boga i Ojca Pana naszego, Jezusa Chrystusa. 7.Przeto przyjmujcie jedni drugich, jak i Chrystus przyjął nas, ku chwale Boga. 8.Gdyż powiadam, że Chrystus stał się sługą obrzezanych ze względu na prawdę Bożą, aby potwierdzić obietnice dane ojcom. 9.I aby poganie wielbili Boga za miłosierdzie, jak napisano: Dlatego będę cię wyznawał między poganami i będę śpiewał imieniu twemu. 10.I znowu mówi: Weselcie się, poganie, z jego ludem. 11.I znowu: Chwalcie Pana, wszyscy poganie, i niech go wysłuchają wszystkie ludy. 12.I znowu Izajasz powiada: Wyrośnie odrośl z pnia Jessego i powstanie, aby panować nad poganami; w nim poganie nadzieję pokładać będą. 13.A Bóg nadziei niechaj was napełni wszelką radością i pokojem w wierze, abyście obfitowali w nadzieję przez moc Ducha Świętego.
Stary Testament: Iz 40,1-8(9-11)
1.Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud, mówi wasz Bóg! 2.Mówcie do serca Jeruzalemu i wołajcie na nie, że dopełniła się jego niewola, że odpuszczona jest jego wina, bo otrzymało z ręki Pana podwójną karę za wszystkie swoje grzechy. 3.Głos się odzywa: Przygotujcie na pustyni drogę Pańską, wyprostujcie na stepie ścieżkę dla Boga naszego! 4.Każda dolina niech będzie podniesiona, a każda góra i pagórek obniżone; co nierówne, niech będzie wyrównane, a strome zbocza niech się staną doliną! 5.I objawi się chwała Pańska, i ujrzy to wszelkie ciało pospołu, gdyż usta Pana to powiedziały. 6.Głos mówi: Zwiastuj! I rzekłem: Co mam zwiastować? To: Wszelkie ciało jest trawą, a cały jego wdzięk jak kwiat polny. 7.Trawa usycha, kwiat więdnie, gdy wiatr Pana powieje nań. Zaprawdę: Ludzie są trawą! 8.Trawa usycha, kwiat więdnie, ale słowo Boga naszego trwa na wieki. 9.Wyjdź na górę wysoką, zwiastunie dobrej wieści, Syjonie! Podnieś mocno swój głos, zwiastunie dobrej wieści, Jeruzalem! Podnieś, nie bój się! Mów do miast judzkich: Oto wasz Bóg! 10.Oto Wszechmocny, Pan przychodzi w mocy, jego ramię włada. Oto ci, których sobie zarobił, są z nim, a ci, których wypracował, są przed nim. 11.Jak pasterz będzie pasł swoją trzodę, do swojego naręcza zbierze jagnięta i na swoim łonie będzie je nosił, a kotne będzie prowadził ostrożnie.
Ewangelia: Mt 11,2-6(7-10)
2.A Jan, usłyszawszy w więzieniu o czynach Chrystusa, wysłał uczniów swoich i kazał mu powiedzieć: 3.Czy Ty jesteś tym, który ma przyjść, czy też mamy oczekiwać innego? 4.A Jezus im odpowiedział: Idźcie i oznajmijcie Janowi, co słyszycie i widzicie: 5.Ślepi odzyskują wzrok i chromi chodzą, trędowaci zostają oczyszczeni i głusi słyszą, umarli są wskrzeszani, a ubogim zwiastowana jest ewangelia; 6.a błogosławiony jest ten, kto się mną nie zgorszy. 7.A gdy ci odchodzili, zaczął Jezus mówić do tłumów o Janie: Co wyszliście oglądać na pustyni? Czy trzcinę chwiejącą się od wiatru? 8.Ale co wyszliście oglądać? Czy człowieka w miękkie szaty odzianego? Oto ci, którzy miękkie szaty noszą, w domach królewskich mieszkają. 9.Więc po co wyszliście? Ujrzeć proroka? Owszem, powiadam wam, nawet więcej niż proroka. 10.To jest ten, o którym napisano: Oto Ja posyłam posłańca mego przed tobą, który przygotuje drogę twoją przed tobą.