Rok kościelny w życiu ewangelika - lipiec i sierpień 2007

 

L I P I E C 2007

Hasło lipca : Tak niechaj świeci wasza światłość przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie. Mt 5,16

 

 

1 VII (niedziela) – 4. NIEDZIELA PO TRÓJCY ŚWIĘTEJ [ŚE 59]

Niedziela ta wzywa do wzajemnej pomocy do niesienia jeden drugiego brzemion i ciężarów życia. Nie jesteśmy, bowiem w stanie przejść przez życie o własnych siłach, bez pomocy najbliższych, bez pomocy braci i sióstr we wierze. Mamy być nie tylko jednomyślni we wierze, ale też braterscy, współczujący i niosący sobie wzajemnie zarówno pomoc duchową, jak i materialną. To wszystko wynika z nowego przykazania, które Chrystus Pan dał Swojemu Kościołowi. To „nowe przykazanie” odróżnia chrześcijan od świata.

Pieśni: 873; 827; 825; 831; 290;

 

 

2 VII (poniedziałek) - DZIEŃ NAWIEDZENIA MARII PANNY   [ŚE 88]

Od dawien dawna Kościół zachodni, także i Kościół luterański w ten dzień obchodził pamiątkę spotkania się dwóch biblijnych kobiet: Marii – Matki Pana Jezusa i Elżbiety - Matki Jana Chrzciciela. Przy tym spotkaniu z serca Marii popłynął dziękczynny hymn Magnificat [ŚE 601], który poprzez wieki stał się natchnieniem dla wielu kompozytorów i twórców religijnej muzyki i pieśni. Dzisiaj Kościół rozważa izajaszowe proroctwo o różdżce, która wyrośnie z pnia   Isajego.

Pieśni: 612; 610; 601; 599;

 

 

8 VII (niedziela) – 5. NIEDZIELA PO TRÓJCY ŚWIĘTEJ [ŚE 60]

W 1. Niedzielę po Trójcy Świętej wkroczyliśmy w drugą połowę roku kościelnego zwaną półroczem Kościoła. Mówi ona o zadaniach Kościoła, a także o środkach łaski Bożej, którymi Kościół szafuje na zlecenie i z rozkazu Pana Kościoła (6 i 7 Niedziela po Trójcy Świętej). Ze starokościelnej Ewangelii [1] dowiadujemy się o powołaniu pierwszych apostołów i zapowiedzi Pana Jezusa: „Nie bój się, od tej pory ludzi łowić będziesz.” Ewangelia kończy się znamiennym zdaniem: „A wyciągnąwszy łodzie na ląd, opuścili wszystko i poszli za Nim.” Do tego nawiązuje dzisiejsza Ewangelia [V], która kończy się słowem Pana Jezusa: „Tak, więc każdy z was, który się nie wyrzeknie wszystkiego, co ma, nie może być uczniem moim.” Iść za Jezusem, służyć Mu to nie łatwe zadanie. Ono wymaga nieraz zupełnego poświęcenia i wyrzeczenia się wszystkiego: urlopu, godzin odpoczynku, szczęścia rodzinnego, poświęcenia wolnego czasu swoim dzieciom. Nieraz trzeba nieść ciężary innych, być wyśmianym, spotwarzonym. Sprawowanie takich godności kościelnych, jak urzędu księdza, biskupa, radcy kościelnego, czy prezesa Synodu, nieraz jest ciężkim ciężarem i to ponad nasze ludzkie siły. Pamiętam, gdy byłem młodym księdzem po ordynacji jako wikariusz diecezjalny Diecezji Mazurskiej (1960-1961), gdy ks. senior Alfred Jagucki zakładał do nabożeństwa na szyję krzyż biskupi powiedział do mnie: „Pamiętaj, w tym przypadku Niemcy maja rację, gdy mówią: „WÜRDE IST BÜRDE!” A to znaczy: „ Godność jest ciężarem!” O tym przekonałem się, gdy w latach 2002-2007” sprawowałem godność Prezesa Synodu Kościoła w Polsce. Nieraz, gdy zakładałem na szyję srebrny łańcuch z różą luterską, symbol tej godności, czułem nie tylko jej naturalny ciężar, ale przypominałem sobie co niegdyś do mnie mówił mój zwierzchnik, u którego odbywałem wikariat. Ale kto nie chce nieść ciężaru krzyża Chrystusowego w służbie dla Pana nie jest Go godzien.

 

Pieśni: 750 ;746; 526; 526; 541; 290;

 

 

15 VII  - 6. NIEDZIELA PO TRÓJCY ŚWIĘTEJ [ŚE 61]

 Tradycyjnie Kościół nasz poświęca 6 Niedzielę po Trójcy Świętej Sakramentowi Chrztu Świętego. Jak Lud izraelski, Lud Boży wspominał przymierze, które Bóg zawarł z nim na Synaju, tak nowy Lud Boży zrodzony z wiary i chrztu świętego wspomina ten Sakrament jako szczególne Boże wybranie. Do zbawienia koniecznie potrzebna jest, bowiem wiara w Jezusa Chrystusa, która rodzi się ze Słowa Bożego i chrzest święty. Dlatego ochrzczeni  mają nauczać, słuchać i przestrzegać tych praw, które pochodzą od Boga, a z których rodzi się wiara. Chrzest nie jest naszym czynem, lecz Bożym czynem i Bożą łaską. Bóg tym, którzy są ochrzczeni i przez wiarę należą do Niego, chce powiedzieć: „ Nie bój się, bo cię wykupiłem, nazwałem cie twoim imieniem – moim jesteś!” Nie bój się niczego, co cie w zyciu spotka. Marcin Luter w chwilach trwogi pisał przed sobą po łacinie: „Ego sum baptismo!” – „Ja jestem ochrzczony!”, a to znaczy – Należę do Jezusa, jestem Jego własności, On mnie odkupił od wszelkiego złego! Gdy Pan jest ze mną czegoś się mam bać? Gdy Pan jest ze mną, cóż może uczynić mi człowiek? „Nie bój się, bo Ja jestem z tobą!”

Pieśni: 561 ; 393; 397; 634; 639; 290.

 

22 VII – 7. NIEDZIELA PO TRÓJCY ŚWIĘTEJ [ŚE 62]

Dom chleba (Betlejem) – Chleb z nieba – takim hasłem można opatrzyć dzisiejszą niedzielę.

Problem wyżywienia był i jest nadal problemem każdego człowieka, a także wszystkiego, co żyje na ziemi. Nie jest to łatwy problem, dlatego uczniowie przyszli do Jezusa z tym problemem. Ale Pan im powiedział: „ Wy dajcie im jeść!”

Ten, który z nieba zstąpił stał się chlebem dla całego świata. Wprawdzie, gdy wypełnił zbawcze dzieło odkupienia świata został zabrany sprzed oczu swoich uczniów, to jednak pozostał na świecie nie tylko duchowo, nie tylko w słowach Ewangelii, ale jeszcze w inny cudowny sposób. W Wielki Czwartek „pamiętnymi uczynił cuda swoje.” (Ps 111) On w Sakramencie Ołtarza, w tej Świętej Wieczerzy i w Eucharystii (gr. słowo oznacza „ Dziękczynienie”) uobecnił się po wszystkie wieki aż do skończenia świata (1 Kor 11,26: „ Zawsze, więc, gdy jecie ten chleb i pijecie z tego kielicha, ogłaszajcie śmierć Pana, aż do Jego powrotu.?). On siebie samego i całego pozostawił w Sakramencie Ołtarza. W nim On się nam ofiaruje jako chleb życia i napój nieśmiertelności. O tym przypomina nam zawsze 7. Niedziela po Trójcy Świętej poświęcona Sakramentowi Ołtarza i stawia zarazem pytanie: czy często przychodzimy do Niego? Wielu powiada: ja tak często nie grzeszę, ażebym miał tak często przychodzić do Stołu Pańskiego. A przecież Wieczerza Pańska jest wielowymiarowa, a więc, nie tylko na odpuszczenie grzechów, ale też jest społecznością (po łac. „comunio” - komunia). Ona syci duchowy głód i duchowe pragnienie. Mówimy tak często, że wieczność chcemy spędzić z Chrystusem, ale w doczesności jesteśmy od Niego nieraz tak dalecy. Jak to nasze pragnienie zrozumieć? Kto nie spędza doczesności z Jezusem Chrystusem, ten też nie spędzi z Nim i wieczności! Żywot wieczny daje człowiekowi tylko Ten, który z nieba zstępuje i który realnie, substancjalnie i rzeczywiście ukrył się w chlebie i winie, aby być blisko nas, aby nas posilać i umacniać w doczesności na drodze do wieczności. Dlatego nie zlekceważmy żadnej sposobności przystąpienia do Komunii Świętej, do pojednania i połączenia się z Chrystusem – Chlebem życia!

Pieśni: 605; 800; 413; 402; 290 (z Kom. Św. 291)

 

22 VII (niedziela) – DZIEŃ MARII MAGDALENY   [ŚE 83]

Wśród mężczyzn – apostołów znajduje się kobieta, którą Kościół Prawosławny nazywa „równą apostołom” – Maria z Magdali zwana Marią Magdaleną. Luterański biskup „w Litwie, we Żmudzi”, proboszcz w Wilnie ks. Samuel Dambrowski, ze względu na swoją cenną Postyllę ulubiony na Śląsku Cieszyńskim (1728) w kazaniu na tekst Łk 7,36-50 mówi:             „Triumfuje dziś Kościół Boży, Chrześcijanie w Panu, na tym miejscu świętym zgromadzeni, z pokuty Maryi Magdaleny, zalecając i wysławiając wielką łaskę i dobrotliwość Bożą przeciwko grzesznym i upadłym ludziom.” Dalej mówi: „Osoba Maryi Magdaleny nauczy was pokuty prawdziwej, jako ją czynić macie.” Samuel Dambrowski w kazaniu na dzień dzisiejszy chce powiedzieć swoim słuchaczom, że Bóg największego grzesznika, który się upamiętał może uczynić Swoim narzędziem w służbie dla Pana. Wspominając świętych Pańskich zgodnie z Konfesją Augsburską czynimy to nie po to, aby im oddać cześć należną Bogu, lecz aby na ich przykładzie mieć „ wzór do naśladowania ich wiary i dobrych uczynków” (art. XXI).

Czytania:  Pnp 8,6-7;   J 20,1.11-18

Kazanie:    2 Kor 5,14-17  

Pieśni: 541; 781; 583; 301;

 

 

29  VII –   8. NIEDZIELA PO TRÓJCY ŚWIĘTEJ  [ŚE 63]

„Owoce Ducha”   - to temat dzisiejszej niedzieli. Tekst kazalny (V) dzisiejszej niedzieli stawia problem winy i kary. Pan Jezus ten problem rozwiązuje, gdy mówi, że nie zawsze doświadczenie, lub cierpienie jest wynikiem kary za grzech. Nie zawsze jest ono owocem grzechu. Jest też cierpienie niezawinione, poprzez które ma się objawić chwała Boża, aby Jezus mógł działać jako światłość świata oświecająca wszystkie ludzkie ścieżki.

Pieśni: 721: 529; 798; 290;

 

25 VII (środa) – DZIEŃ APOSTOŁA JAKUBA STARSZEGO [ŚE 83]

Dziś Kościół wspomina św. Jakuba Starszego, syna Zebedeusza z Betsaidy Galilejskiej. Miał on przydomek „Starszy”. On to głosił Ewangelię w Judei i Samarii. Ale Herod Agrypa chcąc się przypodobać Żydom skazał go na ścięcie. W roku 42 przed Świętem Paschy został ścięty. Legenda głosi, że ciało jego później przewieziono do Hiszpanii do Compostelli.

Pieśni: 552; 244; 541; 553; 549;

 

 

 

S I   E R P I E Ń   2007

 

Hasło sierpnia : Od wschodu słońca aż do zachodu niech imię Pańskie będzie pochwalone. (Ps. 113,3)

 

5 VIII – 9. NIEDZIELA PO TRÓJCY ŚWIĘTEJ [ŚE 64]

Temat niedzieli brzmi: „ Roztropny szafarz”. W tę niedzielę zastanawiamy się nad tym wszystkim, co Pan Bóg dał nam w szafarstwo poprzez przeróżne talenty. Szafarz to ten, który zarządza tym, co nie jest jego własnością, ale może tym w czyimś imieniu zarządzać. Szafarz musi się wywiązać z powierzonych mu w zarządzanie darów, bo kiedyś będzie rozliczony przez tego, który go ustanowił szafarzem. Dzisiaj Słowo Ewangelii mówi o kupcu, który znalazł skarb ukryty w ziemi. Chcąc go koniecznie zdobyć sprzedaje wszystko, co miał, aby kupić tę drogocenną parcelę, a wraz z nią i ten skarb. Jest to roztropny szafarz, bo myśli o skarbie swego życia, myśli o przyszłości. A my? Co czynimy, aby zdobyć ten najdrogocenniejszy skarb, którym jest Królestwo Boże, a w nim Króla królów?

 

Pieśni: 883; 636; 551; 529; 290

 

6 VIII (poniedziałek) –   ŚWIĘTO PRZEMIENIENIA PAŃSKIEGO   [ŚE 89]

Święto to było niegdyś obchodzone w całym Kościele. Świadczy o tym wspomniana już Postylla bp. Samuela Dambrowskiego, a także jeszcze w latach 60 – tych XX wieku nabożeństwa na Mazurach „na Pańskie Przemienienie”. Ten dzień pierwszy zaczął obchodzić jako święto Kościół Wschodni. Kościół Ewangelicki w Europie Środkowej przeniósł to święto na ostatnią niedzielę po Epifanii [6].

Pieśni: 790; 799; 599; 592;

 

 

 

12 VIII – 10. NIEDZIELA PO TRÓJCY ŚWIĘTEJ [ŚE 65]

Dziesiąta Niedziela po Trójcy Świętej od wieków w naszym Kościele jest zawsze „Niedzielą Izraela”. Kościół łączy się z Izraelem w modlitwie przyczynnej wspominając to co Boży Lud spotkało w jego długiej historii, zwłaszcza w dniu 10 sierpnia 70 r. podczas oblężenia i zniszczenia Jerozolimy, wygnania resztek ocalałych Izraelitów, którzy znaleźli przytułek w wielu częściach świata, także i w naszej Ojczyźnie. Z bólem i wstydem wspominamy także czasy II wojny światowej, zwłaszcza czasy holokaustu, obozy wyniszczenia i śmierci, które nienawistna ręka hitlerowska zgotowała dla Izraela i dla wielu narodów świata, także na naszym terenie m. in. w Oświęcimiu, tym największym obozie śmierci.  Jezus oczyszający świątynię Jerozolimską w dzisiejszej Ewangelii, w swojej gorliwości pragnie oczyścić cały ten współczesny świat bezczeszczący nieraz wszystko, co jest „święte”, który nieraz zamienia Dom Pana na „jaskinię zbójców”. On chce, aby Jego Dom był Domem Modlitwy, a nie targowiskiem, w dosłownym i przenośnym tego słowa znaczeniu. Czy dzisiaj to się nie dzieje wszędzie tam gdzie kościoły zostają bezczeszczone, ale i tam gdzie chrześcijanie opuszczają swoje świątynie i sprzedają lub oddają na inne cele? Ale Pan nas ostrzega: „… i odrzucę was od mojego oblicza, jak odrzuciłem wszystkich waszych braci, cały ród Efraima.”

 

Pieśni: 420; 544; 550; 565; 575; 667; 297;

 

19 VIII – 11. NIEDZIELA PO TRÓJCY ŚWIĘTEJ [ŚE 66]

„ Faryzeusz i celnik” – takim tytułem opatrzył Kościół dzisiejszą niedzielę. Chodzi bowiem o pobożność reprezentowaną przez ludzi. Jest to pobożność faryzejska, a więc na pokaz dla ludzi, powoływanie się na swoje dobre uczynki, albo drugi rodzaj pobożności wyrosły z pokuty, z uznania swoich win przed Bogiem i przeproszenia Boga i ludzi, bez powoływania się na swoje dobre uczynki. Dzisiejsza Ewangelia także przedstawia nam te dwa typy pobożności: faryzejską, która tylko zajmuje się krytykanctwem, wywyższaniem siebie i poniżaniem ludzi choć grzesznych, to jednak pokutujących za swe grzechy i szukających łaski Bożej. Myśląc o tym Marcin Luter nazywał ten akt kilkoma łacińskimi słowami: „simul iustus et peccator” tzn. „zarazem usprawiedliwiony jak i grzeszny”. Komisja dialogu Światowej Federacji Luterańskiej i Watykanu najdłużej na ten temat dyskutowała. Watykan, bowiem nie mógł się zgodzić na tak sformułowane określenia teologiczne. Ale w końcu wyrażono zgodę i dnia 31 października 1999 r. podpisano wspólną deklarację o tym, co stanowi podstawę bytu lub upadku Kościoła („standis et cadentis ecclesiae”), mianowicie wspólną deklarację u usprawiedliwieniu z łaski Bożej przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Nawet usprawiedliwiony, nawrócony i odrodzony przez upadek jest grzeszny i dlatego potrzebuje codziennie odrodzenia przez codzienny żal i pokutę.

Pieśni: 897; 438; 775;   290;

 

24 VIII –   (piątek) DZIEŃ APOSTOŁA BARTŁOMIEJA [ŚE 83]

Dziś Kościół wspomina kolejnego Apostoła z grona Jezusowego Jest nim Bartłomiej. Jak za każdego „wysłannika” Pańskiego, który poszedł z Dobrą Nowiną do tego świata, chcemy dzisiaj Bogu z serca podziękować i prosić: „Panie, żniwo jest wielkie ale robotników mało. Poślij, więc robotników na żniwo”,  także i w naszych czasach.

Pieśni: 244; 746; 750; 290;  

 

 

26 VIII – 12. NIEDZIELA PO TRÓJCY ŚWIĘTEJ [ŚE 67]

„ Wielkie uzdrowienie chorych” – oto główna myśl niedzieli. Teksty biblijne dzisiejszej niedzieli poruszają problem choroby i uzdrowienia zarówno cielesnego jak i duchowego. Jakie to ważne wiedzieć, że Jezus sprawia, „ że głusi słyszą i niemi mówią.” On też sprawia, że „ ci, którzy duchowo błądzili, nabiorą rozumu, a ci, którzy szemrali, przyjmą pouczenie.”  A to znaczy, że człowiek, który spotka się z Jezusem może doznać całkowitej przemiany i uzdrowienia, nie tylko cielesnego, ale i duchowego, może stać się nowym człowiekiem, nowym stworzeniem. Dlatego Jemu należą się dzięki i chwała!

Pieśni: 584; 679; 685; 581; 580; 290;  

 

Ks. Jan Gross