Święto Wniebowstąpienia

Czterdzieści dni po Wielkanocy Kościół wspomina wniebowstąpienie Pana Jezusa.
 
Święto Wniebowstąpienia Pańskiego jest jednym z najstarszych i ważniejszych świąt chrześcijańskich.

Dokumenty historyczne wspominają o nim już w drugiej połowie IV wieku. Uroczystość obchodzi się 40 dni po Wielkanocy i 10 dni przed Świętem Zesłania Ducha Świętego. Święto przypomina wydarzenie z historii zbawienia, że Chrystus, który głosił Ewangelię 40 dni po swoim zmartwychwstaniu, wstąpił do nieba i zasiadł po prawicy Ojca (por. Łk 24, 50-53).

Wniebowstąpienie Pańskie, które jest ukoronowaniem Zmartwychwstania, nawiązuje i zapowiada również obietnice dane przez Pana Jezusa – zesłanie Ducha Świętego i jego powtórne przyjście. Przypomina o tym anamneza, modlitwa w liturgii komunijnej Kościoła, zmawiana podczas nabożeństwa: „Boże, Ojcze nasz niebiański, wspominając zbawczą mękę i śmierć Twojego Syna, uwielbiamy Jego zmartwychwstanie i wniebowstąpienie, oraz oczekujemy na Jego powtórne przyjście w chwale.”
 
Taka jest nasza wiara chrześcijańska wynikająca z Wniebowstąpienia Pańskiego. Chcemy oddawać cześć i uwielbienie naszemu Panu i Zbawicielowi, który „przychodzi wśród obłoków, i ujrzy go wszelkie oko (..)”, bo tylko On jest „tym, który jest i który był, i który ma przyjść” (Obj 1,4-8).

Znaczenie tego święta dla ewangelików posiada również wymiar prawny. W ustawie o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP zapisano, że Święto Wniebowstąpienia Pańskiego jest dla luteran dniem wolnym od pracy (art.14).

 
 
W ten dzień w kościołach luterańskich odbywają się świąteczne nabożeństwa, zwyczajowo odprawiane w godzinach popołudniowych.