3. Niedziela Adwentu

Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud, mówi wasz Bóg! Mówcie do serca Jeruzalemu i wołajcie na nie, że dopełniła się jego niewola, że odpuszczona jest jego wina, bo otrzymało z ręki Pana podwójną karę za wszystkie swoje grzechy. Głos się odzywa: Przygotujcie na pustyni drogę Pańską, wyprostujcie na stepie ścieżkę dla Boga naszego! Każda dolina niech będzie podniesiona, a każda góra i pagórek obniżone; co nierówne, niech będzie wyrównane, a strome zbocza niech się staną doliną! I objawi się chwała Pańska, i ujrzy to wszelkie ciało pospołu, gdyż usta Pana to powiedziały. Głos mówi: Zwiastuj! I rzekłem: Ci mam zwiastować? To: Wszelkie ciało jest trawą, a cały jej wdzięk jak kwiat polny. Trawa usycha, kwiat więdnie, gdy wiatr Pana powieje nań. Zaprawdę: Ludzie są trawą! Trawa usycha kwiat Wiednie, ale słowo Boga naszego trwa na wieki.

Iz 40,1-8

Drogie siostry i bracia w Panu naszym Jezusie Chrystusie, drodzy czytelnicy.

 

Powoli mija czas Adwentu. Powoli zbliżają się kolejne święta Bożego Narodzenia w naszym życiu. Nasze przygotowania do tych wyjątkowych, rodzinnych świąt coraz mocniej się rozkręcają. W wielu naszych miejscach pracy zbliżamy się do rozliczeń kolejnego roku kalendarzowego, co za tym idzie musimy przygotować wiele sprawozdań, podsumowań.

 

To wszystko co nas otacza, współczesny szalony bieg, nie pomaga nam odpowiednio przeżyć czasu adwentowego. Nie jest łatwo znaleźć czas na adwentowe wyciszenie – o którym tak wiele słyszymy z kościelnych ambon, podczas rekolekcji i ewangelizacji adwentowych. 

 

Ilekroć zadaję pytanie: jak twoje przygotowania adwentowe? Słyszę odpowiedź: szkoda mówić! Jeszcze tyle mam do załatwienia i zrobienia, a tu koniec roku tuż tuż.

 

Czy o to chodzi w tym pytaniu??? Czy czasem  pytanie skierowane do każdego z nas: jak twoje przygotowania adwentowe? – nie niesie większej, głębszej treści? Treści dotyczącej mojej duszy, mojego duchowego życia, życia w wierze?

 

Współcześnie motamy i gubimy się łapiąc krótkie „oddechy duchowe” jak te karpie w sklepach przed wigilią i podobnie jak one, powoli usypiamy i giniemy! Giniemy duchowo, nasze życie wiary gdzieś gubi się w tym biegu współczesności.

 

Adwent przecież jest RADOSMY OCZEKIWANIEM, oczekiwaniem nie biernym, lecz aktywnym, oczekiwaniem, w którym mam przygotowywać swoje życie na spotkanie z Panem życia i śmierci z Jezusem Chrystusem. Nie mam stać i gapić się w niebo – bo może się ten świat skończy – ale jak pasterze ruszyć do Betlejem, mojego Betlejem. Radosne adwentowe oczekiwanie nie wyklucza wyciszenia – tak bardzo nam potrzebnego, aby wreszcie przebił się Boży Głos przez otaczający zgiełk i dotarł do naszego serca, wstrząsną naszym sumieniem i pomógł nam przygotować się na spotkanie z Bogiem.

 

Słowa: Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud, mówi wasz Bóg!... każda dolina niech będzie podniesiona, a każda góra i pagórek obniżone, co nierówne niech będzie wyrównane, a strome zbocza niech się staną doliną, zachęcają nas do pokonania tego co wydaję się niemożliwe, do pokonania naszego egoizmu, nienawiści, zazdrości, braku wiary, samouwielbienia, chęci władzy nad innymi.

 

Mamy każdego dnia Adwentu naszego życia starać się zmieniać i szukać Boże Słowa i Boga w nas. Spójrz na swoje życie – człowiecze! Słowa Izajasza chcą nas otrzeźwić! Chcą nam wskazać na to, że wiele w moim życiu jest to poprawy, wiele jest to zmiany, wiele jest do przewartościowania. To co nam się wydaje niemożliwe dla Boje jest możliwe.

 

Przygotujcie na pustyni drogę Pańską! Przygotujcie w życiu swoim miejsce dla Pana! Odpowiedzmy na te wezwania. Szukajmy adwentowego wyciszenia pełnego radości i wsłuchania się w Boże słowo, które trwa na wieki.

 

Tego życzę wam drogie siostry i bracia, abyśmy nie zmarnowali kolejnej szansy nam danej na usłyszenie Boga. Niechaj zbliżające się Święta Bożego Narodzenia wypełnione będą Słowem Bożym i dopomogą nam samym na nowo się narodzić. Zmieniajmy to co wydaje się nam niemożliwe. Zacznijmy od siebie, nie od innych! 

 

Błogosławionego Czasu Adwentu!

Słowo Boże - kazania