Z powrotem na krzyż
Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto im się ukazali Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: "Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, Jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza". Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: "To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie". Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: "Wstańcie, nie lękajcie się". Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa.
A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im mówiąc: "Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie".
(Mt 17,1-9)
1. Zanim Jezus poprowadzi ze sobą swoich uczniów w cierpienie, w upokorzenie, poniżenie i pohańbienie, bierze ich do siebie i pokazuje się im jako Pan Bożej wspaniałości. Zanim uczniowie będą musieli z Jezusem zejść w przepaść ludzkich win, złości i nienawiści, prowadzi ich On na górę wysoką, skąd winna nadejść dla nich pomoc. [1] Zanim twarz Jezusa zostanie pobita i opluta, zanim Jego szaty zostanę porwane i poplamione krwią, uczniowie powinni Go zobaczyć w Jego Boskiej jasności. Jego twarz jaśnieje jak oblicze Boga i światłem jest Jego odzienie, które ma na sobie. [2] To wielka łaska, że ci sami uczniowie, którzy będą w Getsemani świadkami cierpień Jezusa, teraz mogą Go oglądać jako przemienionego Syna Bożego, jako Boga wiecznego. Tak więc uczniowie idą na Krzyż, wiedząc już o Zmartwychwstaniu.
2. Obok przemienionego Jezusa stoją Mojżesz i Eliasz: Prawo i Proroctwo oddają Mu chwałę. Oni rozmawiają z Nim, Łukasz powiada: mówi i o Jego odejściu. [3] A cóż oni mieli mówić, jeżeli nie powtórzyć ich świadectwo o Chrystusie i rozpoznać, że stało się ono tutaj prawdziwe i rzeczywiste? Rozmawiają więc o Krzyżu, o tajemnicach Bożych. Stary i Nowy Testament spotykają się w świetle przemienienia i mówią ze sobą. Obietnica stała się teraz wypełnieniem. Wszystko się tu kończy.
3. Ten koniec uczniowie mogli zobaczyć. Ale właśnie Jezus jest tym, który im zobaczyć ów koniec pozwala. Teraz sami chcą sięgnąć po widzenie i zatrzymać je. Chcą pozostać w świecie przemienienia; nie chcą już powracać w rzeczywisty świat śmierci. Chcą pozostać w świecie widzialnej chwaty Jezusa. Widzialnej władzy Jezusa, widzialnego spełnienia obietnicy, chcą pozostać przy oglądaniu i nie chcą wracać z powrotem do wiary.
To samo dzieje się z nami, gdy słuchamy o Zmartwychwstaniu. Nie chcemy już wracać. Pragniemy Jezusa widzialnie zmartwychwstałego, przemienionego i chwalebnego; chcemy widzieć Jego widzialną władzę i chwałę; i nie chcemy wracać z powrotem do Krzyża, nie chcemy wracać do wiary wobec wglądu bezpośredniego, nie chcemy wchodzić w cierpienie z powodu wiary ... dobrze tu być, zbudujmy namioty ... dobrze zbudujmy!
4. To uczniom zostało zabronione, Chwała Boża podejdzie całkiem blisko w świetlanym obłoku obecności Bożej, a głos Ojca powie: To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie. Słuchać Go powinni, powinni Go posłuchać,
l aby byli w stanie to uczynić, została im ukazana ta chwała, Abyśmy w życiu'" mogli posłuchać Pana Jezusa, po to jest wieść o Zmartwychwstaniu. Nie ma tutaj kosztowania widzialnej chwały, nie ma żadnego przebywania w chwale. Kto zna Jezusa przemienionego, kto w Jezusie rozpozna Boga, ten winien Go także rozpoznać jako ukrzyżowanego człowieka, winien Go słuchać i posłuchać. Ukrzyżowany Pan - to wizja Chrystusa, jaką miał Luter.
5. Wówczas uczniowie się zlękli. Zrozumieli, o co chodzi. Oni przecież byli jeszcze w świecie. Takiej chwały nie mogli znieść. Z powodu chwały Bożej nabawili się przecież grzechu. Wtedy zbliża się do nich Jezus, dotyka ich. On jest Panem; Panem żyjącym. Dołącza do nich i sprowadza ich z powrotem w świat, w którym i On i oni muszą jeszcze żyć.
6. Dlatego musi teraz zniknąć ten, co dopiero oglądany, obraz chwały. Nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa - takiego, jakiego znali, ich Pana, Człowieka Jezusa z Nazaretu. Na niego byli teraz ukierunkowali, jego winni słuchać i na Nim polegać, za Nim iść. Znają Zmartwychwstałego, ale widzą jedynie Człowieka cierpiącego, idącego na Krzyż. Jemu powinni wierzyć, Jego słuchać, Jego naśladować. Zostali rzuceni z powrotem na drogę cierpienia. Idą teraz tą drogą z większą świadomością, mogą nią iść tylko w wierze, ponieważ wiedzą o Zmartwychwstaniu. Ale jeszcze nie żyją w świecie Zmartwychwstałego, żyją tylko w świecie Krzyża. W tym świecie trzeba słuchać, wierzyć, naśladować.
1. To, co wówczas się wydarzyło, pozostanie tajemnicą aż do dnia Zmartwychwstania. To była pocieszająca tajemnica dla tych, którzy musieli iść z Jezusem do Getsemani, musieli wejść z Nim w cierpienie. Ale nawet oni załamali się we wierze. Gdy zobaczyli hańbę Jezusa na Golgocie, zapomnieli twarz z góry Tabor. Roztrzaskała się ich wiara. Ale przyszedł dzień Zmartwychwstania i wiara została znów im dana. l rozpoznali w Zmartwychwstałym Ukrzyżowanego, a w Ukrzyżowanym - Zmartwychwstałego. l my rozpoznajemy w Bogu Człowieka Jezusa, którego słuchamy i za którym winniśmy iść; a w Człowieku Jezusie widzimy Syna Bożego, który chce, abyśmy oglądali Jego chwałę.