Kazanie ordynacyjne 7 maja 2022

7 maja 2022

Od wieków naszym światem rządzi przemoc, chęć dominacji, panowania nad innymi. Walczymy o swoją pozycję w pracy, w domu, w kręgach towarzyskich. Chcemy być kimś. Dramatycznym efektem żądzy władzy jest wojna za naszą wschodnią granicą i każda inna wojna na świecie, która była i obawiam się, która będzie. Wojna to najohydniejsze słowo ludzkości, wojna na Ukrainie i perwersja władzy doprowadza do śmierci  niewinnych dzieci, kobiet i mężczyzn. Zło ma władzę nad nami  jeśli  ulegamy pokusie pomieszania porządków. 

W takim świecie żyjemy, taki świat znamy i jakże często taki właśnie świat budujemy; Mieć! władać ! Panować  nad innymi! Być ważniejszym niż inni! 

Od takiego myślenia nie byli wolni nawet uczniowie Jezusa Chrystusa. W wierszach poprzedzających nasz tekst czytamy o tym, jak matka synów Zebedeusza prosi Jezusa by jej synowie zasiadali po Jego lewicy i prawicy w Królestwie Bożym. Ciekawą jest rzeczą, że w Ewangelii Marka oni sami przychodzą do swojego Mistrza z tą prośbą. Bardzo możliwe, że Mateusz pisząc swą Ewangelię ok 40 lat po Marku, kiedy nad uczniami Jezusa unosił się już nimb świętości, nie chciał przedstawiać apostołów jako ludzi o niezdrowych ambicjach. Tym bardziej, że dalsza rozmowa toczy się już pomiędzy uczniami a Jezusem: nie wiecie o co prosicie…

Musimy przyznać, że to bardzo ludzkie i dobrze nam znane. Chcemy być docenieni, chcemy aby nas zauważano, aby doceniano naszą pracę, talenty. Nie potrafimy stanąć ponad ludzkim rozumieniem godności i zasług.

Tym czasem Jezus odpowiadając synom Zebedeusza na ich prośbę, konfrontuje uczniów z absolutnie innym rozumieniem wielkości i ważności w Bożym Królestwie i w mającym już niedługo powstać Kościele Chrystusowym: Nie tak ma być między wami, ale ktokolwiek by chciał między wami być wielki, niech będzie sługą waszym i ktokolwiek by chciał być między wami pierwszy niech będzie sługą waszym..” w tekście greckim jest wręcz „niewolnikiem waszym”.

Jezus dokonuje kolejnej rewolucji w myśleniu uczniów. Oni doskonale znają słowo „służba – diakonija”. To słowo znaczy tyle, co usługiwać przy stole, podawać do stołu. To czynności, które zawsze wykonywali niewolnicy lub kobiety. Godność wolnego mężczyzny nie pozwalała na zajmowanie się tak poniżającymi pracami. Gdy czytamy w Ew. Łukasza historię o Marii i Marcie usługującej przy stole, użyte jest to słowo „diakonija”. 

Jakże musieli być zaskoczeni uczniowie, gdy usłyszeli, że Jezus – ich Mistrz i Nauczyciel każe im być sługami i sam nazywa siebie sługą? A może niedowierzanie? Bo czy to możliwe, abyśmy mieli zrezygnować ze swojej godności? Abyśmy mieli teraz podawać do stołu jak kobiety i być na każde skinienie palcem gotowi do wykonywania poleceń innych? 

Jezus zmienia znaczenie słowa „służba”. Diakonija staje się zaszczytem Chrystusowych uczniów, staje się wyznacznikiem Chrystusowego powołania.

Nowe rozumienie pojęcia służby przyjęło się w Chrześcijaństwie. Dzisiaj we wszystkich Kościołach odmieniamy to słowo przez wszystkie przypadki. Jesteśmy w posłudze, powołani do służby, stoimy w służbie, ale czy rozumiemy co to znaczy lepiej niż synowie Zebedeusza?

Co oznacza dzisiaj, dla nas w j. polskim słowo „służyć”?  Wiem, że poloniści będą protestować, ale pozwólcie pobawić się tym słowem. Możemy usłyszeć w nim dwie sylaby „słu” i „żyć”. A może słuchać i żyć? Może; słuchać Boga i żyć, albo słuchać innych i żyć? I wreszcie żyć słuchając Boga…

Chyba czas spojrzeć na naszą służbę, może skonfrontować ją z nauką zawartą w ew. Mateusza.

Kilka lat temu w Kościołach ewangelickich w Niemczech przeprowadzono badania socjologiczne na temat pełnienia urzędu duchownego. Nie będę tu przytaczała pełnego opisu badań, ale to, co dla mnie było i jest inspirujące i jak sądzę aktualne także w polskim kontekście, to wyróżnienie dwóch postaw. Mianowicie są duchowni, którzy reprezentują urząd i tak rozumieją swoje powołanie. Oni na ogół świetnie zarządzają swoimi parafiami, dbają by wszystko było zgodnie z prawem, tradycją i porządkiem. Wszystko funkcjonuje bez zarzutu. Drugą postawą, czy też rozumieniem pełnienia urzędu duchownego jest służenie w tym urzędzie. Ci duchowni, może czasem gubią się w administracji, ale są z ludźmi i dla ludzi. Słuchają uważnie, nie zarządzają parafią, ale budują parafialną wspólnotę i budują wspólnotę Chrystusowego Kościoła. O tym, że tak bywa rozmawialiśmy niedawno ze zwierzchnikiem mojej diecezji. Oczywiście świat na szczęście nie jest czarno – biały i bywają świetni administratorzy i duszpasterze jednocześnie. Ale może warto zapytać samych siebie o to, jak rozumiemy służbę w Kościele Jezusa Chrystusa? Jak definiujemy naszą służbę? Zanim podjęłyśmy decyzję, że chcemy być księżmi – prezbiterami, byłyśmy diakonami – służebnicami, czy teraz przestaniemy nimi być? Czy księża niezależnie od pozycji i urzędu nie są zobowiązani Słowem Chrystusowym do diakonii? 

„podobnie Syn Człowieczy nie przyszedł na  świat, aby mu służono, lecz aby służyć i oddał życie swoje na okup za wielu”

Nasze radosne zwiastowanie, że Chrystus pojednał nas z Bogiem przez krzyż i że dał nam życie przez swoje zmartwychwstanie, zrodzone jest z Jego Służby. 

Do tej służby powołuje nas dzisiaj, do wsłuchiwania się w Boże Słowo i potrzeby ludzi spotykanych na naszej drodze, do życia w zasłuchaniu i działaniu.

Świat ciągle rządzi się prawem pięści, ale nie tak ma być między wami. Między uczniami i uczennicami Chrystusa ma rządzić prawo miłości i wzajemnego usługiwania i wzajemnego szacunku. Dzisiaj jako Kościół czynimy kolejny krok na tej drodze. Chcemy mówić o miłości i składać jej świadectwo, chcemy mówić o równości wszystkich i pokazujemy, że jest to możliwe, chcemy uczyć wzajemnego szacunku i pokazujemy, jak to robić. Może więc jesteśmy coraz bliżsi idei Dietricha Bonhoeffera, który pisał: „Kościół jest tylko wtedy kościołem, jeśli jest dla innych”. 

ks. Halina Radacz