Niedziela Wieczności

20 listopada 2021

Niedziela Wieczności to w wielu naszych parafiach dzień w którym w sposób szczególny wspominamy tych, którzy odeszli i mam nadzieję, że nie dzieje się to tylko raz w roku. Dlatego też przede wszystkim nasze myśli kierujemy na tych, z którymi byliśmy związani więzami miłości i przyjaźni. To czas kiedy w naszych wspomnieniach pojawiają się dziadkowie, rodzice, a czasem dzieci, które Pan zdecydował zabrać wcześniej od nas do swojej ojczyzny. Często w tym dniu nasze myśli biegną również do osób, które nie tworzyły kręgu naszej rodziny, a jednak w jakiś niezwykły sposób miały wpływ na nasze życie. Jest to też czas refleksji nad przemijającym czasem, gdyż wszyscy doskonale wiemy, że kiedyś i my odejdziemy pozostawiając najbliższych.

To zrozumiałe i logiczne, że skoro rok kościelny rozpoczynamy adwentem, czyli czasem wspomnienia oczekiwania Mesjasza i na wypełnienie się proroctw ST oraz oczekiwania i przygotowania się na przyjście Mesjasza w przyszłości, to kończy się niedzielą, która mówi o wieczności, o tym, że On „przyjdzie sądzić żywych i umarłych”.

Wielu jest takich, którzy starają się odsuwać jak najdalej myśl o śmierci,  nie chcą o niej mówić, nie chcą o niej myśleć, ale przecież z jej mocą mają do czynienia codziennie, bo  codziennie za pośrednictwem mediów dowiadujemy się o śmierci wielu ludzi, których znaliśmy lub nie, a teraz od prawie dwóch lat, kiedy oprócz „klasycznych” śmierci spowodowanych m.in. wiekiem, nieuleczalną chorobą, czy wypadkiem, wielu odeszło w wyniku zarażenia niebezpiecznym wirusem.

Jest to więc poważny temat odnoszący się również do nas samych. Przecież i my kiedyś opuścimy ten świat i nieważne co będzie jego przyczyną. Ważne jest to, co będzie później ? Dla osób, które deklarują się jako niewierzący sprawa wydaje się prosta. Jednak dla wierzących to pytanie ma wielkie znaczenie.

Wielu i to nawet chrześcijan traktuje śmierć jako koniec, jako zamknięcie na zawsze tego co było. Czy tak rzeczywiście jest ? I tu jak zawsze sięgnijmy do Pisma Świętego, które jest normą naszej wiary i postępowania. I tu prorok Izajasz będący ustami Boga mówi: „Oto Ja stworzę nowe niebo i nową ziemię i nie będzie się wspominało rzeczy dawnych, i nie przyjdą one na myśl nikomu. A raczej będą się radować i weselić po wszystkie czasy z tego, co Ja stworzę” itd.

Mówi więc o tym, że kiedy zakończy się ziemski byt człowieka, czeka go inny świat, zupełnie inny. Świat do jakiego człowiek w głębi duszy tęskni, świat szczęśliwy szczęściem, którego w tej ojczyźnie nie zaznał. Bo czy chociażby w tym, znanym nam świecie wolni jesteśmy od „głosu płaczu i głosu skargi”. Oczywiście, że nie ! Człowiek mimo, że chciałby żyć inaczej, czego innego pragnie, nie jest w stanie uwolnić się od szarpaniny zdarzeń, które wywołują smutek i płacz. I choćby był najbardziej spolegliwy nie jest w stanie nie żalić się na swój los. Jest to więc przepowiednia, która nie mieści się w żadnych normach świata który znamy.

Albo czy potrafimy zrozumieć inny świat zwierząt, niż ten który znamy. Zdarza się, że występuje miłe dla naszych oczu porozumienie psa z kotem, ale zgody między wilkiem i jagnięciem chyba nikt nie potrafi sobie wyobrazić. A jednak ! Albo to, że: „nie będą źle postępować ani zgubnie działać”. Przecież świat, który znamy przepełniony jest złym postępowaniem i zgubnym działaniem. To wszystko o czym napisał prorok wydaje się jakim utopią i fikcją, a jednak może dla nas niezrozumiały świat Boży prawdziwie istnieje.

Jaką legitymację wiarygodności ma prorok żeby wypowiadać tak nieprawdopodobne bądź co bądź słowa ? Jego powołanie jest jednym z najbardziej niezwykłych obrazów w historii zbawienia. W roku 739 przed Chr. ujrzał Pana na wysokim tronie. Kraj Bożej szaty wypełniał całą świątynię. Ujrzał też serafy zakrywające swojej twarze i nogi, i głoszące świętość Pana wołaniem: „Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów! Pełna jest wszystka ziemia chwały jego”. Ich śpiew był tak potężny, że mury Świątyni drżały, a cała wizja była bardzo dynamiczna. Pojawiła się tak nagle, że Izajasz nie miał szans przygotować się do niej. Aniołowie nie patrzyli w oblicze Pana, ale on patrzył, bo był zaskoczony i nie pomyślał o zasłonięciu twarzy. Zrozumiał, że jest zgubiony, bo człowiek nie może widzieć Boga. Zrozumiał, że skoro serafy nie czują się godne i zasłaniają twarze, to cóż dopiero on człowiek o nieczystych wargach, jak sam mówi o sobie.

Pewnie nawet nie poczuł bólu, kiedy jeden z Serafinów dotknął jego ust rozżarzonym węglem wziętym z ołtarza, mówiąc przy tym, że oto jego wina została zmazana. Ten gest przemienił i umocnił serce Izajasza. Dał mu na całe życie odwagę rozmawiania z Bogiem. Na pytanie Pana: „Kogo mam posłać i kto tam pójdzie ?” odpowiada bez wahania: „Oto jestem ! Poślij mnie” (Izaj.6,1-8)

Misja, której się podjął nie była łatwa. Zbuntowany lud, który wybrany przez Boga trwał w odstępstwie i mimo, że Bóg wysyłał wielokrotnie proroków i dawał jasny sygnał swojej obecności i wsparcia, jednak były one odrzucane. Dopiero straszne doświadczenia, niewola i brak perspektywy spowodował, że przypomnieli sobie poprzednie dobrodziejstwa, błagają o miłosierdzie (Izaj.63,7-64,11). Prośba ta wyraża się modlitwą, którą niektórzy nazywają „Ojcze nasz Starego Testamentu”: „Spójrz z nieba i popatrz ze swojego świętego, wspaniałego przybytku ! Gdzież jest twoja żarliwość i twoja moc ? Nawał twoich uczuć i twojego miłosierdzia ? Nie stój na uboczu ! Ty wszak jesteś naszym ojcem, gdyż Abraham nas nie zna, a Izrael nas nie uznaje ! Ty, Panie, jesteś naszym ojcem i naszym Odkupicielem. To jest twoje imię od wieków. Dlaczego dopuściłeś Panie, że zboczyliśmy z twoich dróg, a nasze serca znieczuliłeś na bojaźń przed tobą ? Zwróć się znowu ku nam przez wzgląd na twoje sługi, na plemiona, które są twoją własnością ! (Izaj.63,15-17).

Na tę modlitwę Bóg odpowiada. Smutek ma być zapomniany, grzech przezwyciężony, ciemność na zawsze przestanie istnieć, ograniczoność czasu zamieni się w nieskończoną wieczność, a to za sprawą nowego nieba i nowej ziemi.

Marzenia o nowych niebiosach i nowej ziemi były głęboko zakorzenione w myśli żydowskiej, wrodzonego poczucia grzeszności, tęsknotę duszy ludzkiej za nieśmiertelnością i wiary w Boga. Przez Izajasza Bóg mówi: „Nie wspominajcie dawnych wydarzeń, a na to, co minęło, już nie zważajcie ! Oto Ja czynię rzecz nową” (Izaj.43,18-19a), i ponownie zawiera przymierze: „Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem” (Jer.31,33c), i przez Ezechiela: „I będę wśród nich mieszkał; będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem”. (Ezech.37,27)

Poznaliśmy perspektywę przyszłości, którą maluje przed nami Bóg. Idea „Nowego nieba i nowej ziemi” pochodzi ze ST, gdzie była związana z odnową życia na ziemi, ale pamiętajmy, że NT odsłania nam nowe wiadomości i często w zupełnie nowym świetle ukazuje użyte wcześniej w Biblii wyrażenia. Nowa ziemia i nowe nieba w NT to nowa rzeczywistość. Nie może być w niej mowy o zbieraniu z winnicy, bo brzuch i pokarm ulegną destrukcji (I Kor.6,13). Nie może być też mowy o budowaniu domów, skoro to, co widzialne, przeminie (II Kor.4,18), a nasze domy pochodzą z nieba, od Boga (Jan.14,2).

Zrozumiałe jest więc w tym kontekście pragnienie apostoła Piotra: „Ale my oczekujemy, według obietnicy nowych niebios i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość”. (II Piotr.3,13). Jednak zapowiedź Boża o stworzeniu świata doskonałego zapisana u Izajasza ma jak wszystko co zwiastuje Bóg swoją realizację, ten nowy akt twórczy Bożej kreatywnej mocy najdokładniej jest opisany w ostatniej wielkiej wizji Księgi Objawienia: „I widziałem nowe niebo i nową ziemię; albowiem pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. I widziałem miasto święte, nowe Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, przygotowane jak przyozdobiona oblubienica dla męża swego. I usłyszałem donośny głos z tronu mówiący: Oto przybytek Boga między ludźmi ! I będzie mieszkał z nimi, a oni będą ludem jego, a sam Bóg będzie z nimi, I otrze wszelką łzę z oczu ich, i śmierci już nie będzie; ani smutku, ani krzyku, ani mozołu już nie będzie; albowiem pierwsze rzeczy przeminęły. I rzekł Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko nowym czynię. I mówi: Napisz to, gdyż słowa te są pewne i prawdziwe, I rzekł do mnie: Stało się. Jam jest alfa i omega, początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo ze źródła wody żywota. Zwycięzca odziedziczy to wszystko, i będę mu Bogiem, a on będzie mi synem”. (Obj.21,1-7). Janowa wizja nowej Jerozolimy zawiera wiele elementów wspólnych oczekiwaniom prorockim. Bóg zamieszka wśród ludzi na zawsze, zawsze będzie obecny wśród nich. W tym świecie tylko częściowo uświadamiamy sobie obecność Boga, lecz w niebie stale będziemy żyć w cieniu tej obecności.

Pozostaje jeszcze pytanie, czy ten nowy, inny, Boży świat przyjmie wszystkich, którzy żyli, żyją i będą żyć. Odpowiedzią, a właściwie podpowiedzią niech będą słowa z ew. Mat. 25,31-46: „A gdy przyjdzie Syn Człowieczy w chwale swojej i wszyscy aniołowie z nim, wtedy zasiądzie na tronie swej chwały. 32. I będą zgromadzone przed nim wszystkie narody, i odłączy jedne od drugich, jak pasterz odłącza owce od kozłów”. (Mat.25,31) A więc nie wszyscy ! Co zatem jest potrzebne, aby zostać zaliczonym do grona owiec ? I tu znowu wyjaśnienie, które było jasno wyłożone w ubiegłą niedzielę z II Listu ap. Pawła do Koryntian 5,1-10: „Wiemy bowiem, że jeśli ten namiot, który jest naszym ziemskim mieszkaniem, się rozpadnie, mamy budowlę od Boga, dom w niebie, nie rękoma zbudowany, wieczny. (…) Więc też zawsze jesteśmy pełni ufności i wiemy, że dopóki przebywamy w ciele, jesteśmy oddaleni od Pana. Gdyż w wierze, a nie w oglądaniu pielgrzymujemy. Jesteśmy więc pełni ufności i wolelibyśmy raczej wyjść z ciała i zamieszkać u Pana. Dlatego też dokładamy starań, żeby, niezależnie od tego, czy mieszkamy w ciele, czy jesteśmy poza ciałem jemu się podobać”.

Pytanie, które postawiliśmy sobie na początku tego rozważania, ma jasną i klarowną odpowiedź. Ci, którzy z dziecięcą wiarą przyjmą Zbawiciela do swoich serc. Ci, którzy postępują zgodnie z jego wskazaniem będą mieszkać z Bogiem i on będzie z nimi na wieki.

 

Obyśmy i my byli podobnie zdziwieni jak zdziwione były owce i kiedyś zapytali: „Panie ! Kiedy widzieliśmy cię łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić ? A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy cię ? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie ?”, a potem usłyszeli zaproszenie wypływające z oceny naszej wiary popartej uczynkami: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego, odzie­dziczcie Królestwo, przygotowane dla was od założenia świata (…) bo cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście”.

 

„Ale my oczekujemy, według obietnicy nowych niebios i nowej ziemi…” (II Piotr 3,13)

 

Amen

ks. Krzysztof Mutschmann