Niedziela Palmowa

Po raz kolejny doszliśmy do najważniejszych siedmiu dni czasu pasyjnego. Przez prawie siedem tygodni byliśmy zachęcani do powagi, do wewnętrznego wyciszenia, duchowej refleksji, odsunięcia od siebie absorbujących spraw zewnętrznych. Teraz, w kolejnych dniach Wielkiego Tygodnia, wspominać i przeżywać będziemy najważniejsze wydarzenia ziemskiej drogi Jezusa. Zaczynamy od Niedzieli Palmowej. Dla osoby, która nie zna Biblii, która nie zetknęła się z chrześcijaństwem – dziwna nazwa. Warto więc zajrzeć do Ewangelii i poznać relację z tego ważnego wydarzenia.

Jezus przybył do Jerozolimy, do najważniejszego miasta dla Żydów. To ich stolica, tu wszystko się koncentrowało, Tu miały miejsce najważniejsze wydarzenia społeczne, polityczne i religijne. Tu znajdowały się najważniejsze urzędy, najwspanialsze budowle, a przede wszystkim świątynia. Tu w odwiedziny czy w interesach, przybywali ludzie z różnych krajów.

Nie było to jednak ciche, niezauważone wejście do gwarnego miasta. Był to szczególny wjazd – głośny i radosny. Po chwilę już wiemy, dlaczego mówimy o Niedzieli Palmowej. W rękach ludzi pojawiają się gałęzie palm, którymi dekorowanie są ulice. Ludzie rozkładają też ubrania, które przystrajają drogę jak drogocenne dywany. A towarzyszyły temu owacje tłumów, radosne okrzyki: hosanna Synowi Dawidowemu, hosanna na wysokościach! Dwunastu uczniów Jezusa mogło pomyśleć: koniec poniewierki, jesteśmy najbliższymi współpracownikami tego, który obwołany jest królem, przywódcą. Uczniowie mogli mieć nadzieję, że wreszcie ludzie zrozumieli kim jest ich Mistrz, wreszcie pojęli głębię i wartość jego nauczania. Dali się przekonać przez słowa i cuda. Pełne szczęście i świętowanie.

Dlaczego więc, w radosną Niedzielę Palmową, czytamy te słowa z księgi proroka Izajasza. W nich nie ma żadnej radości. Wprost przeciwnie, to opis tortur i cierpienia. Trzeba więc sprawdzić o kim prorokuje Izajasz.

W jego księdze są fragmenty o wspólnym tytule: pieśni o słudze Pana. Autor zapisał je z ważnego powodu. Dla jego współczesnych była to istotna pociecha w czasach niewoli babilońskiej, ale jednocześnie też była to zapowiedź drogi Syna Bożego na ziemi wiele lat później. W czasach babilońskich zapowiadał wyzwolenie z niewoli i radosny powrót do domu, co wiązać się będzie z odbudową Jerozolimy i świątyni. W wypadku Jezusa pokazał jak dokona się wyzwolenie z niewoli grzechu i jaka będzie radość z odzyskanej społeczności z Bogiem.

Jezus wiedział, że takie owacje jak w Niedzielę Palmową, są chwilowe. Prędko przemijają. Ludzie szybko mogą dać się przekonać do odmiennych reakcji, a nawet do wrogości. Za cztery dni w jego kierunku rozlegną się inne okrzyki: ukrzyżuj go, ukrzyżuj! Wybrał więc nie pozostanie z wiwatującym tłumem w niedzielę, ale kontynuował posłusznie i pokornie drogę wskazaną mu przez Ojca.

Te słowa Izajasza czytamy w Niedzielę Palmową jako przygotowanie na następne dni, jako pomoc w zrozumieniu tego co nastąpi w czwartek, piątek, sobotę i przede wszystkim w niedzielę. Chodzi o całościowe spojrzenie na wydarzenia tego tygodnia. One są ze sobą mocno połączone i tylko razem można je właściwie zrozumieć.

Izajasz napisał: Mój grzbiet nadstawiłem tym, którzy biją, a moje policzki tym, którzy mi wyrywają brodę; mojej twarzy nie zasłaniałem przed obelgami i pluciem. To skrótowy opis tego, co przeżył Jezus od aresztowania w ogrodzie Getsemane w czwartek do ukrzyżowania w piątek. Ewangeliści szczegółowo opisali te straszne tortury, bicie, szarpanie, opluwanie. Współczesny człowiek zapyta: dlaczego to wszystko, jak można tak postępować, jaki jest cel takiego okropnego działania? Cel był wielki! To cierpienie i przede wszystkim śmierć na krzyżu, to ofiara za nasze wszystkie grzechy. Droga do uwolnienia prowadziła przez śmierć. Nawet w naszym zwykłym, codziennym ludzkim życiu, osiągnięcie ważnego celu to często wyrzeczenia, wysiłek, a także cierpienie. A gdy chodzi o taki wielki cel, jak powrót do jedności z Bogiem, Jezus nie wahał się i zapłacił bardzo wysoką cenę. Poświęcenie było wielkie, aby nikt z nas nie musiał już iść tą drogą, bo raz po wszystkie razy za nas wszystkich przeszedł ją Jezus.

Ale Izajasz napisał jeszcze coś więcej: Lecz Wszechmogący Pan pomaga mi, dlatego nie zostałem zhańbiony, dlatego uczyniłem moją twarz twardą jak krzemień; wiedziałem bowiem, że nie będę zawstydzony. Proroctwo nie kończy się cierpieniem i śmiercią. Cierpiący Syn Boży zachowuje swoje zaufanie i przekonanie o tym, że Wszechmogący Bóg jest cały czas blisko, że go ocali i podniesie. Nie będzie ostatecznie zawstydzony, przetrwa i zwycięży, a tym zwycięstwem będzie zmartwychwstanie. Droga trudna, ale zwycięska. Prawdziwy triumf to nie owacje tłumu, ale droga przez cierpienie do zmartwychwstania. O tym szczegółowo będziemy też słuchać lub czytać w kolejnych, najbliższych dniach.

Przypominamy i przechodzimy co roku drogę od Niedzieli Palmowej przez Wielki Piątek do Niedzieli Zmartwychwstania, aby stale przypominać, że to dla nas, dla każdego z nas osobno i dla wszystkich ludzi bez wyjątku Jezus wybrał tą wyjątkową drogę posłuszeństwa. Amen.