9. Niedziela po Trójcy Świętej

Czy lubicie przymiotniki? Przymiotniki w komplementach, przymiotniki w reklamach, przymiotniki w opisach. Milionowo polubione destynacje wakacyjne, kwieciste opisy atrakcyjnych lokalizacji, wymyślne opisy dań w karcie? A może wolisz i lubisz przymiotniki, którymi opisuje się Ciebie? Chciałbyś je poznać? Musisz bardzo uważać i zastanowić się, czy warto, bo przymiotniki zastosowane przez innych wobec nas potrafią przyjemnie zaskoczyć ale i zaboleć.

Słyszymy dziś Słowo Pana i początek Księgi Jeremiasza. (Choć z internetu raczej nie czytamy na głos, ale może fragmenty Biblii powinniśmy przynajmniej szeptać…, żeby Głos Boży usłyszeć.) A tu mówi głośno nie tylko Bóg, ale i sam Jeremiasz.

A wracając do tematu przymiotników to Wszechmocny w przypadku powołania Jeremiasza nie używa ani jednego przymiotnika! Ani jednego określenia przymiotnikowego, ani jednej oceny. Bóg przekazuje prorokowi z Anatot po prostu to, co się stało: “Wybrałem cię sobie, zanim cię utworzyłem w łonie matki (…) na proroka narodów przeznaczyłem cię.” Jr 1,5. Można by powiedzieć, że takie postawienie sprawy nie pozostawia człowiekowi miejsca na dyskusję. Jakże można sprzeciwiać się Bogu? Tymczasem Jeremiasz wykrzykuje swoje “Ach, Wszechmocny Panie!” i sam siebie określa tym jedynym danym nam dziś przymiotnikiem — jestem jeszcze młody.

I tak już jest, że kiedy pada jakiś przymiotnik, to rozpoczyna się dyskusja. Izrael czy Polska, rodzina czy środowisko, wakacje czy praca — mniejsza o to — większość sporów zaczyna się od przymiotników i na przymiotnikach się kończy. Natomiast Bóg mówi poprzez fakty, rzeczowniki i czasowniki. Co zatem czyni Jeremiasz? Sam siebie postanawia ocenić i nazwać. Nazywa sam siebie “młodym” i sam siebie ocenia niezbyt dobrze jako nieumiejącego mówić. Dobrze to rozumiemy, ponieważ sami często takich określeń używamy. Stygmatyzujemy innych określeniem “młody” albo “stary”. Młody jeszcze nie umie, a stary już nie ogarnia. Z tekstu rozważanego wynika, że Bóg takich epitetów zabrania. Przy czym chodzi nie tylko o epitety, ale o stosunek do Boga, do świata i o relacje pomiędzy pokoleniami i poszczególnymi osobami.

Nikt z nas nie jest Bogiem, wszyscy jesteśmy tylko ludźmi, ale w momencie powołania do Bożego zadania zostajemy przemienieni w oratorów i wojowników, w zarządzających, w niszczycieli i w budowniczych — “Patrz! Daję ci dzisiaj władzę…” Świadomie wypowiadając przymiotnik “piękny” chce się mi napisać, że Jr 1 to jest jeden z napiękniejszych fragmentów Biblii.

W Judaiźmie postać Jeremiasza ulubionego proroka ludu obrosła wianuszkiem legend o tym, że jego serce na zawsze pozostało czyste, że uratował sprzęty Świątyni, że zginął śmiercią męczeńską. W jego drodze życia jest cierpienie i przymiotnikowe gorące dyskusje o stanie państwa i narodu, ale przede wszystkim pamięć słów Bożych: “Nie bój się ich, bo Ja jestem z tobą, aby cię ratować! — mówi Pan.”

Gdzie jest tu ukryty Jezus Chrystus i Ewangelia? Może w tych przemianach przypominających nam, że dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. Bóg w Jezusie staje się jednym z nas. Niewinnie cierpi i umiera na krzyżu. Potem zmartwychwstały Jezus Chrystus wraca do Ojca i staje się Panem wszystkiego. Odrzucony nauczyciel z Nazaretu objawia się jako Zbawiciel świata. A w historii Jeremiasza młody chłopak z ziemi Beniamina wybrany i wzmocniony przez Boga staje się pomimo swoich słabości mówiącym wszystko, co Bóg rozkaże posłańcem Pana.

A jaka jest nasza mowa i rozmowa, jakie są nasze przekonania o sobie, o naszych możliwościach i przemianach? Jakich używamy przymiotników, i innych części mowy, ażeby opisać, to co jest, to co Bóg stworzył i co nam dał?

Możemy odpowiedzieć i zakończyć hasłem tygodnia: “(…) Niechaj ci, którzy miłują zbawienie Twoje mówią zawsze: Wielki jest Pan!” (Ps 40,17)

Amen. 
 

ks. dr Piotr Szarek