- > Apologia Konfesji Augsburskiej
- > Artykuł I. O Bogu
- > Artykuł II. O grzechu pierworodnym
- > Artykuł III. O Chrystusie
- > Artykuł IV. O usprawiedliwieniu
- > Artykuł IX. O Chrzcie
- > Artykuł X. O Świętej Wieczerzy
- > Artykuł XI. O spowiedzi
- > Artykuł XII. O pokucie
- > Artykuł XIII. O liczbie i o korzystaniu z sakramentów
- > Artykuł XIV. O urzędzie kościelnym
- > Artykuł XIX. O przyczynie grzechu
- > Artykuł XV. O tradycjach ludzkich w Kościele
- > Artykuł XVI. O ładzie politycznym ? o władzy świeckiej
- > Artykuł XVII. O powtórnym przyjściu Chrystusa na sąd
- > Artykuł XVIII. O wolnej woli
- > Artykuł XX. O dobrych uczynkach
- > Artykuł XXI. O wzywaniu świętych
- > Artykuł XXII. O obydwu postaciach Wieczerzy Pańskiej
- > Artykuł XXIII. O małżeństwie kapłanów
- > Artykuł XXIV. O mszy
- > Artykuł XXVII. O ślubach mniszych
- > Artykuł XXVIII. O władzy kościelnej
- > Artykuły Szmalkaldzkie
- > Artykuły VII i VIII. O Kościele
- > CZĘŚĆ DRUGA
- > Część pierwsza
- > CZĘŚĆ PIERWSZA - o najważniejszych artykułach Bożego Majestatu
- > CZWARTA PROŚBA
- > CZWARTE PRZYKAZANIE - "Czcij ojca swego i matkę swoją".
- > DRUGA PROŚBA
- > DRUGI ARTYKUŁ
- > DRUGIE PRZYKAZANIE - "Nie bierz imienia Pana, Boga twego, nadaremno".
- > Duży Katechizm
- > DZIEWIĄTE I DZIESIĄTE PRZYKAZANIE - "Nie pożądaj domu bliźniego swego".
- > Formuła zgody
- > Historia powstania Artykułów Szmalkaldzkich i "Traktatu o władzy i prymacie papieża"
- > I. O grzechu
- > Kazanie na niedzielę Zapustną
- > Konfesja Augsburska cz. I
- > Konfesja Augsburska, część II
- > KRÓTKIE NAPOMNIENIE DO SPOWIEDZI
- > Mały Katechizm
- > O chrzcie
- > O Chrzcie
- > O DOBRYCH UCZYNKACH
- > O ekskomunice (wyłączeniu ze społeczności)
- > O Ewangelii
- > O GRZECHU PIERWORODNYM
- > O INNYCH HEREZJACH I SEKTACH
- > O Kościele
- > O KOŚCIELNYCH OBRZĘDACH
- > O małżeństwie kapłanów
- > O OSOBIE CHRYSTUSA
- > O pokucie (upamiętaniu)
- > O SAKRAMENCIE OŁTARZA
- > O Sakramencie Ołtarza
- > O ślubach mniszych
- > O spowiedzi
- > O SPRAWIEDLIWOŚCI WIARY PRZED BOGIEM
- > O tradycjach ludzkich
- > O TRZECIEJ FUNKCJI ZAKONU
- > O WIECZERZY PAŃSKIEJ
- > O WIECZNEJ OPATRZNOŚCI I WYBORZE BOŻYM
- > O władzy kluczy
- > O WOLNEJ WOLI
- > O wyświęceniu, ordynacji i powołaniu
- > O Zakonie
- > O ZAKONIE I EWANGELII
- > O ZSTĄPIENIU CHRYSTUSA DO PIEKIEŁ
- > ÓSME PRZYKAZANIE ? ?Nie mów fałszywego Świadectwa przeciw bliźniemu swemu".
- > OSTATNIA PROŚBA
- > PIĄTA PROŚBA
- > PIĄTE PRZYKAZANIE - "Nie zabijaj".
- > PIERWSZA PROŚBA
- > PIERWSZE PRZYKAZANIE - "Nie będziesz miał innych bogów obok Mnie".
- > PIERWSZY ARTYKUŁ -"Wierzę w Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi"
- > Podpisy teologów pod Artykułami
- > Przedmowa
- > Przedmowa dra Marcina Lutra
- > Przedmowa Filipa Melanchtona do Apologii
- > SIÓDME PRZYKAZANIE - "Nie kradnij".
- > SZÓSTA PROŚBA
- > SZÓSTE PRZYKAZANIE - "Nie cudzołóż".
- > Tło historyczne powstania Konfesji Augsburskiej i jej Apologii
- > Traktat o władzy i prymacie papieża - Filip Melanchton
- > TRZECI ARTYKUŁ
- > TRZECIA PROŚBA
- > TRZECIE PRZYKAZANIE - "Będziesz dzień Święty Święcił".
- > Uwagi wstępne
- > W jaki sposób człowiek zostaje przed Bogiem usprawiedliwiony i o dobrych uczynkach
- > Wstęp
- > ZAKOŃCZENIE DEKALOGU
DRUGA PROŚBA
„Przyjdź Królestwo Twoje”.
Jak w pierwszym artykule prosiliśmy o to, co dotyczy czci Boga i Jego imienia, mianowicie, aby Bóg zapobiegł osłanianiu nim w świecie kłamstw i złości i aby to imię było otaczane czcią i uważane za święte zarówno w zwiastowanej nauce, jak i w życiu, aby On był przez nas chwalony i uwielbiany – tak tu prosimy, aby również Jego królestwo przyszło. Podobnie jak imię Boże jest samo w sobie święte, a mimo to prosimy, aby i wśród nas było święte, tak przychodzi samo przez się bez naszej prośby i Jego królestwo. Prosimy jednak, aby ono i do nas przyszło, to znaczy, aby się między nami i u nas zjawiło, abyśmy się stali cząstką tych, wśród których Jego imię bywa święte, a Jego królestwo pomyślnie się rozwija.
A cóż to jest królestwo Boże? Odpowiadamy: Nic innego, jak tylko to, o czym powyżej słyszeliśmy w wyznaniu wiary, że Bóg posłał na świat Syna swego Chrystusa, Pana naszego, aby nas wybawił i uwolnił od władzy szatana i przywiódł do siebie, aby rządził jako król sprawiedliwości, życia i zbawienia przeciwko grzechowi, śmierci i złemu sumieniu; ku temu dał też Swego Ducha Świętego, aby nas do tego prowadził przez święte Słowo Swoje i aby nas mocą Swoją w wierze oświecał i umacniał. Dlatego prosimy tu najpierw o to, abyśmy w tym utwierdzeni zostali i aby Jego imię przez święte Słowo Boże i chrześcijańskie życie było wysławiane, tak żebyśmy i my, którzyśmy je przyjęli, przy nim pozostawali i w nim codziennie wzrastali, i żeby ono znalazło upodobanie i przyjęcie również u innych ludzi i możnie rozszerzało się po świecie, aby wielu za sprawą Ducha Świętego znalazło drogę do królestwa łaski, stało się uczestnikami zbawienia, i tym sposobem pozostali wszyscy na wieki w jednym królestwie, które się teraz zaczęło.
W dwojaki bowiem sposób „przychodzi do nas królestwo Boże”: raz tu docześnie przez Słowo i wiarę, drugi raz wiecznie przez zjawienie się Pana. My prosimy o jedno i drugie: aby ono przyszło do tych, którzy jeszcze w nim nie przebywają, oraz aby przez codzienny wzrost przychodziło do nas, którzyśmy je odziedziczyli, w przyszłości zaś – przyszło w życiu wiecznym. Można to streścić w tych słowach: „Drogi Ojcze, prosimy, daj nam najpierw Słowo Swoje, aby Ewangelia we właściwy sposób była głoszona po świecie, aby też w wierze była przyjmowana, była wśród nas skuteczna i w nas żyła oraz aby w ten sposób Twoje królestwo krzewiło się między nami przez Słowo i moc Ducha Świętego, królestwo szatana zaś upadało, aby nie miał nad nami żadnego prawa ani władzy, aż wreszcie zostanie całkowicie zniszczone, a grzech, śmierć i piekło będzie zniweczone, byśmy żyli wiecznie w pełnej sprawiedliwości i szczęśliwości”.
Z tego widzisz, iż nie prosimy tu o jakąś drobnostkę lub o doczesne, przemijające dobro, ale o wieczny, nieoceniony skarb i o wszystko, co tylko sam Bóg dać może, a co jest tak wielkie, że serce ludzkie nie odważyłoby się tego pragnąć, gdyby On sam nie był nakazał o to prosić. Ponieważ jednak jest Bogiem, zastrzega sobie ten przywilej, iż daje o wiele więcej i obficiej, niż to ktokolwiek pojąć może – jako wieczne, niewysychające źródło, które im żywiej bije i więcej wydaje, tym bardziej obfituje – i niczego goręcej od nas nie pragnie, tylko abyśmy Go o wiele i to o wiele rzeczy prosili, oraz gniewa się, jeżeli nie prosimy i nie żądamy z ufnością. Gdyby na przykład jakiś najbogatszy i najpotężniejszy monarcha kazał biednemu żebrakowi prosić o cokolwiek by pragnął, i był gotowy dać mu wielki, cesarski podarunek, a ten głupiec o nic innego nie prosiłby, tylko o lichą polewkę, uznany byłby po prostu za łobuza i łotra, który sobie kpi i żartuje z cesarskiego rozkazu, nie będąc godzien zjawić się przed jego obliczem – tak też jest wielką ujmą i zniewagą dla Boga, gdy my, którym On tyle niewypowiedzianych dóbr ofiarowuje ł przyrzeka, nimi pogardzamy lub nie dowierzamy, że je otrzymamy, i ośmielamy się prosić zaledwie o kawałek chleba.
Wszystko to jest winą zawstydzającego niedowiarstwa, które nie spodziewa się od Boga nawet darów, służących do zaspokojenia potrzeb ciała, a tym mniej oczekuje od Boga z ufnością wiecznych dóbr. Dlatego powinniśmy się wzmacniać przeciw niedowiarstwu i o owe rzeczy przede wszystkim prosić; wówczas otrzymamy też obficie wszystkie inne, jak Chrystus naucza: – „Ale szukajcie naprzód królestwa Bożego, a to wszystko będzie wam przydane”. Zaiste, jakże miałby On dopuścić do biedy i braków doczesnych, gdy obiecuje rzeczy wieczne i nieznikome?